ลู่หลิงเฟยสะดุดกึกพร้อมกับหันไปมองพระพักตร์ที่เริ่มโกรธจัดของท่านอ๋องที่นั่งข้าง ๆ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้นางจนนางถอยไม่ได้
“เจ้าบอกว่านอกจากหอนางโลมแล้ว เจ้ายังเที่ยวผู้ชายที่หอนายโลมนั่นด้วยงั้นหรือ”
“ทะ..ท่านอ๋องเดี๋ยวก่อนเพคะ เรื่องนั้นมันมีที่มาที่ไป คือว่า….”
“ขอเหตุผลที่ดีมากพอนะ คงมิใช่ว่าไปเพราะชื่นชอบใบหน้าของบุรุษในนั้นหรอกนะ”
“ไม่ใช่นะเพคะ ตอนนั้นที่ไปก็เพราะจางชิงชิงเป็นผู้ชวนไป นางชื่นชอบบุรุษนักเล่นพิณคนหนึ่งในหอนั่นจึงได้ไปเป็นเพื่อนนาง ใครจะคิดว่านางกลับเที่ยวไปบอกคนอื่น ๆ ว่าข้าพานางไปที่นั่น โยนความผิดให้ข้าแต่ข้าก็ไปบ่อยจริงจึงไม่กล่าวโทษนาง ในตอนหลังอาจารย์ฮ่วนเซียวจึงรับสอนพิณให้ข้า จึงได้ไปพบเขาบ่อย ๆ เรื่องก็เป็นเช่นนี้เพคะ”
“ที่เจ้าไป เพียงเพราะเรียนดีดพิณงั้นหรือ”
“ใช่เพคะ ก่อนหน้านั้นหม่อมฉันมิได้สนใจศาสตร์ทั้งสี่ แต่อาจารย์บอกว่าวิชาดีดพิณก็ถือเป็นวรยุทธ์อย่
