ในเมื่อจะเอาใจเขาแล้ว หลิงเฟยเลยตัดสินใจทำให้ท่านอ๋องพอใจมากที่สุดก่อนที่นางจะออกจากจวน นางยกยามาให้พร้อมกับค่อย ๆ เป่าให้เขาและป้อนทีละช้อนจนหมด ซึ่งท่านอ๋องทรงพอใจมากจนกระทั่งนางเอ่ยขึ้น
“กินข้าวแล้ว ดื่มยาแล้ว เช่นนั้น…”
“ยังไม่ถึงเวลาเลยนะ ฟ้าก็ยังไม่มืดเลย”
“ได้เวลาอาบน้ำแล้วเพคะ ไปเถอะไปอาบน้ำกันหม่อมฉันจะอาบให้”
ราวกับได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ ท่านอ๋องหันมามองใบหน้าของผู้พูดให้แน่ใจอีกครั้งว่าเขาฟังไม่ผิด เมื่อครู่นางบอกว่านางจะเป็นผู้อาบน้ำให้เขางั้นหรือ
“หนะ…นี่เจ้าพึ่งจะบอกว่า…”
“เพคะ พระองค์บาดเจ็บถึงอย่างไรก็อาบน้ำเองไม่ได้อยู่แล้ว หม่อมฉันออกไปเอายาและสั่งให้จื่อรุ่ยเตรียมน้ำเอาไว้แล้วรีบไปเถอะเพคะ”
“เจ้าจะอาบน้ำให้ข้า แน่ใจแล้วงั้นหรือ”
“เพคะ อาบน้ำเสร็จแล้วหม่อมฉันจะได้ทำแผลและเปลี่ยนผ้าพันแผลด้วย”
“เช่นนั้นก็ได้”
หลิงเฟยพยุงเขาเดินไปที่ห้องอาบน้ำและรอให้เขาเป
