“ออกไปเลยคนใจร้าย ข้าไม่ต้องการท่านแล้ว ออกไปเลย ฮือ…”
“ไม่ใช่นะ เอาละ ข้ายอมแล้ว ๆ ไม่ด่าแล้ว ๆ พอใจหรือยัง นิ่งก่อนสิ นิ่งก่อน เงียบก่อนเจ้าจะทำให้ข้าบ้าตายอยู่แล้ว”
“ท่านไม่รู้หรือ ท่านกลัวคนเดียวหรืออย่างไร ข้าทั้งกลัวทั้งตัวสั่นตอนที่พวกมันจับได้ข้าก็คิดถึงแต่ท่าน แล้วดูท่านสิ ช่วยออกมาได้ก็อุ้มข้าราวกับกระสอบอาหารออกมาจากที่นั่น ข้าก็อายเป็นนะ ฮือ…..”
“ข้าขอโทษ ขอโทษแล้วอย่าร้องสิ โธ่เอ๊ย หลิงเฟย เจ้าหยุดก่อน ข้าต้องเป็นคนโมโหสิถึงจะถูก”
“ข้าทั้งกลัวทั้งโกรธ อุตส่าห์ทำขนาดนี้คำชมสักคำไม่มีแล้วยังด่าข้าอีก ฮือ…ท่านมันคนใจร้าย”
ท่านอ๋องไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรกับนางในตอนนี้ดี วันหนึ่งเปลี่ยนหลากหลายอารมณ์จนเขาตามไม่ทัน ในตอนนี้ก็ไม่มีผู้ใดให้เขาถามได้
จื่อรุ่ยก็ยังไม่กลับ เขาจึงดึงนางเข้ามากอดเอาไว้และลูบหลังนางเบา ๆ พร้อมกับพยายามเลี่ยงบาดแผลของนาง
“ไม่ต้องกลัวนะ ข้าก็ไปช่วยเจ้า
