ท่านอ๋องเข้าทรุดลงและกอดนางเอาไว้แน่น เขาคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ จะเกิดเรื่องเช่นนี้ เดิมทีคิดว่านางฝันร้ายหรือพบเจออะไรเข้า แต่…..
“หลิงเฟยฟังข้านะ บิดาเจ้าเป็นหมอหลวงที่เก่งที่สุด เขาจะต้องช่วยรักษาเจ้าได้ เชื่อข้านะ มาเถอะข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำล้างแผลแล้วเปลี่ยนชุดให้เจ้าแล้วรีบพาเจ้า…..”
ท่านอ๋องกลั้นเสียงไม่ไหวอีกต่อไป เขาไม่เคยอ่อนแอถึงเพียงนี้ นึกไม่ถึงว่าเรื่องของลู่หลิงเฟยจะทำให้เขาเสียน้ำตา ครั้งสุดท้ายที่เขาร้องไห้คือตอนที่บิดาของเขาเสียชีวิตกลางสนามรบ
“ข้ากลัว ข้า…หลินอี้ ข้ากลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะอยู่กับเจ้าไม่ห่างเจ้าไปไหน ข้าสัญญาหลิงเฟย เชื่อใจข้านะได้หรือไม่”
“หม่อมฉัน…”
“ไม่เป็นไร ข้าจะรีบพาเจ้ากลับจวนสกุลลู่และรีบส่งข่าวไปบอกบิดาเจ้า”
เขาอุ้มนางออกมาจากห้องย้ายไปที่ห้องอาบน้ำและสั่งให้จื่อรุ่ยเตรียมรถม้าไปสกุลลู่และให้รีบส่งข่าวไปแจ้งให้ท่านหมอลู่รออยู่ที่จวน จื่อรุ่ยแ
