“ข้า….เอ่อ..”
“กระหม่อมฮ่วนเซียว นี่คือซางเย่ภรรยากระหม่อม ถวายบังคมท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“ขออภัยที่ไม่ทันได้ทักทายพวกท่านก่อน ข้า…เป็นห่วงนางมากไปหน่อย”
อาจารย์ทั้งสองมองทั้งคู่แล้วอดอมยิ้มไม่ได้ พวกเขารู้มาจากลู่หยวนลี่ว่าท่านอ๋องทรงห่วงใยนางมากแต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดนี้จนได้พบพระองค์ด้วยตัวเอง
“หลิงเฟยเจ้าช่างโชคดีจริง”
“หลิงเฟย พี่เจ้าบอกว่ามีหนทางรักษาตาของเจ้า รีบบอกมาเร็วต้องใช้สิ่งใดข้าจะได้รีบส่งให้คนไปตามหา”
“ไม่ต้องใช้ยาวิเศษอันใดหรอกเพคะท่านอ๋อง อาจารย์บอกว่าใช้พลังปราณของอาจารย์ช่วยขับพิษออกมา เมื่อคืนนี้ที่หม่อมฉันไม่มีอาการเป็นเพราะขับปราณออกไปที่หอนางโลมนั่นครึ่งหนึ่งและกินยาถอนพิษเข้าไป พอยาหมดฤทธิ์เลยทำให้ตามองไม่เห็น”
“พูดจริงหรือ เรื่องจริงงั้นหรือ”
“เพคะท่านอ๋อง ตอนนี้ต้องให้นางพักผ่อนเก็บแรงให้มาก ยามซวี (19.00 น.) คืนนี้ก็เริ่มทำการขับพิษเพคะ พวกหม่อมฉันพึ่งให้นาง
