ทั้งสองค่อย ๆ พยุงหลิงเฟยเดินเข้าไปในห้องเพื่อรอรับการรักษา ท่านอ๋องค่อย ๆ ถอดผ้าปิดตานางออก พระชายาตบที่หลังมือนางเบา ๆ
“พี่จะรอเจ้าอยู่ด้านนอก อีกเดี๋ยวเราค่อยพบกันนะหลิงเฟย”
“ขอบคุณพี่รอง”
พระชายาเดินออกไปแล้ว องค์รัชทายาทรอนางอยู่ด้านนอกพร้อมกับบิดาของพวกนางและพี่ใหญ่และกองทหารองครักษ์รอบจวนที่ป้องกันมิให้ผู้ใดมารบกวนหรือบุกเข้ามาโจมตีระหว่างที่ขับพิษออกจากตัวลู่หลิงเฟย
“หลิงเฟย เจ้าพร้อมนะ”
“อาจารย์หญิง ข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”
“ท่านอ๋อง พระองค์พร้อมนะเพคะ”
“ข้าพร้อมแล้ว ท่านบอกมาได้เลย”
อาจารย์หญิงเดินไปนั่งที่ ท่านอ๋องพานางไปนั่งเช่นกัน เขากำลังจะเดินออกไปที่นั่งแต่หลิงเฟยดึงเอาไว้
“หลินอี้ หม่อมฉัน….”
เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของนางอย่างแผ่วเบาพร้อมกับประทับจูบที่ริมฝีปากของนางเพื่อให้นางมั่นใจ
"ลู่หลิงเฟยเจ้าฟังข้าให้ดี ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียว ชีวิตของข้าหยางหลินอี้นับแต่นี้เป็
