นางเร่งฝีเท้าเพื่อตามคนร้ายไปแต่ว่าคนร้ายมี วรยุทธ์สูงกว่านาง ไม่นานก็หายไป นางจึงรีบกลับไปเพื่อสอบสวนคนที่เหลืออยู่ที่สกุลลู่ เมื่อกลับมาก็พบว่าสองคนในนั้นฆ่าตัวตายหนีความผิดไปแล้ว เหลือเพียงสาวใช้ที่ยังรอดอยู่
“ผู้ใดให้เจ้าทำเช่นนี้ เจ้าพาหลิงเฟยไปที่ใด”
“ข้า…ข้า…”
“พูดมา หากว่าท่านอ๋องมา เจ้าอย่าได้หวังว่าเขาจะปรานีเช่นข้า”
“พวกเขาสั่งเพียงให้ข้าวางยานางที่ถ้วยยา นอกนั้นไม่ทราบจริง ๆ ไม่รู้จริง ๆ เจ้าค่ะ ข้าเป็นแค่คนในหอนางโลมรับเงินพวกมันมาเท่านั้น”
“แน่ใจว่าเจ้าจะไม่พูด เจ้ารู้ดีอยู่แล้วว่าพวกมันจะฆ่าตัวตายแต่เจ้ากลับไม่ทำเช่นนั้น แสดงว่าเจ้ายังอยากพูดอะไร”
“ท่านอ๋อง รอเดี๋ยวพ่ะย่ะค่ะ”
“หลีกไป!! ผู้ใดกัน ที่ลักพาตัวนางไป!!”
“ท่านอ๋อง นาง…”
ดาบของท่านอ๋องพาดไปที่คอของสาวใช้ในทันที สาวใช้กลัวจนตัวสั่นเมื่อหันไปมองพระพักตร์ สายพระเนตรนั้นพร้อมสังหารหากว่านางกล้าโกหก
“จงพูดออ
