“องค์หญิง….”
“กลับ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หลีน่าได้ยินเสียงฉีกเสื้อผ้าพร้อมกับเสียงกรีดร้องไห้อ้อนวอนของฝ่ายหญิงก่อนทุกอย่างจะเงียบไป และมีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นและเสียงครางของฝ่ายชายดังขึ้นมาแทน นางยิ้มอย่างผู้ชนะและเดินออกจากที่นั่นไปในทันที
วันถัดมา
ร่างของเฉินเป่าหลิงที่นอนเปลือยครึ่งท่อนอยู่และ ข้าง ๆ หลิงเฟยที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยและร้องไห้ทั้งคืนนั่งอยู่ที่มุมเตียงเมื่อประตูเปิดออกนางก็แทบจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้วทำให้องค์หญิงสะใจกับภาพตรงหน้ายิ่งนัก
“ปลุกมันสิ”
น้ำถูกสาดไปที่ทั้งคู่ เฉินเป่าหลิงลุกขึ้นพร้อมกับหันไปมองลู่หลิงเฟยด้านหลังและหันมามองหลีน่า
“พวกเจ้า!!”
“ช้าก่อนท่านรองแม่ทัพ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนนี้คนของข้าได้ยินเสียงท่านพอใจอยู่นานเลยนี่กว่าจะหยุดพัก เอาละ ได้เวลาแล้ว สวมเสื้อผ้าแล้วตามข้ามาดี ๆ อย่าคิดมีลูกเล่น”
“จะพาพวกเราไปที่ใด”
“พวกเจ้า…ไม่อยากกลับบ้านงั้นหรือ ข้าจะไปส่ง”
