“ใช่...ใช่ค่ะคุณรามิน บุ๋มเขามาอยู่กับแหม่มมตั้งแต่เขาท้องได้ 2 เดือนจนตอนนี้ก็จะคลอดแล้วล่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากนะครับที่คอยอยู่ดูแลภรรยาของผม บาลิกาก็เป็นคนแบบนี้เองล่ะครับ เขาค่อนข้างจะขี้งอนและผมเองก็ทำให้เขาเสียใจจนต้องหนีมาไกลแบบนี้”
คำพูดที่ฟังดูดีของเขาทำให้บาลิกาอึ้งไปเลยทีเดียว มันเจ็บจุก เธอรู้สึกว่ารามิลกำลังเล่นละครและเขาก็ถนัดในเรื่องการวางแผนแบบนี้ซะด้วย ในขณะนั้นเองหญิงสาวก็เห็นหน้าตาและท่าทีของมะลิวัลย์ที่ดูประหม่าและทำอะไรไม่ค่อยถูก สักครู่บาลิกาจึงเอ่ยขึ้นว่า
“แหม่ม...แล้วเมื่อกี้แหม่มบอกว่าแหม่มลืมของอะไรเหรอ?”
“อ๋อ...แหม่มลืมกระเป๋าเอาไว้น่ะ เป็นกระเป๋าใส่บัตรก็เลยรีบกลับมาดู...นี่ไงมันอยู่บนโต๊ะนี่ไง”
มะลิวัลย์รีบเข้าไปหยิบกระเป๋าและมองหน้าเพื่อนของเธอเลิ่กลั่ก ไม่รู้ว่าจะตีสีหน้าอย่างไรดีเมื่อได้มาพบกับรามิลซึ่งเขาก็ไม่ได้มีท่าทีดุดันหรือกักขฬะตรงข้ามชายหนุ่มแสดงท่าที
