“ลูกร้อง...คงจะหิวนมแล้วล่ะ...คุณให้ลูกกินนมไหวไหม”
“คิดว่าได้ค่ะ”
บาลิกาตอบรามิลด้วยน้ำเสียงอ่อนโหย ที่จริงแล้วเธอยังเหนื่อยล้าเกินกว่าจะทำอะไรและพอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แผลผ่าตัดซึ่งอยู่บนหน้าท้อง แต่ถึงกระนั้นความยินดีก็มีมากกว่าความเจ็บปวด รามิลช่วยเธอขยับอยู่ในท่าที่สะดวกให้ลูกกินนม เขาช่วยจัดแจงให้เด็กหญิงตัวน้อยที่เขามองด้วยประกายตาแสดงออกถึงความรักใคร่และเอ็นดูซึ่งแววตาที่เคยคมกล้าคู่นั้นอ่อนแสงลง มันอ่อนโยนจนทำให้บาลิการู้สึกราวกับว่ารามิลพบรักครั้งแรกของเขา เป็นแววตาที่ฉายความอ่อนไหวแม้ว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจแต่หญิงสาวก็ไม่มีเวลาได้คิดเรื่องอื่น เสียงร้องของลูกน้อยเหมือนเสียงเรียกที่ทำให้เธอต้องทำหน้าที่ของแม่อย่างสมบูรณ์ที่สุด
หลังจากบาลิกาพยายามให้นมลูกน้อยของเธอ ในเวลานั้นก็มีพยาบาลเดินเข้ามาเพื่อคอยดูอาการของผู้ป่วยหลังคลอด พยาบาลสาวยิ้มให้กับรามิลและหันมาทางบ
