บทที่ 22 สะสางเรื่องราวที่ยืดเยื้อ
“รู้ชื่อผมได้ยังไง”
“….”
“ว่าไง” เชนเค้นคำตอบ
เจ้าของใบหน้าสวยขมวดคิ้วอยู่เพียงชั่วครู่ว่าจะบอกความจริงกับชายตรงหน้ายังไงดี
“ถ้าฉันบอกว่า ฉันคือรมิดาจะเชื่อไหมคะ” ท้ายที่สุดคนตัวเล็กก็เลือกที่จะพูดความจริงออกไป หากเขาเชื่อ เขาจะได้ปล่อยเธอไป
“เชื่อก็บ้าแล้ว ถ้าจะบอกว่าเป็นฆาตกรผมเชื่ออยู่นะ ก็คุณไม่ใช่เหรอเป็นคนฆ่ารมิดา”
“แล้วถามทำไมคะถ้าไม่เชื่อ” รมิดาบ่นอุบอิบ พร้อมกับลดการระวังลง มือบางค่อย ๆ ปล่อยมีดจากมือ เอื้อมไปหยิบเสื้อกันหนาวมาห่มตัวแทน
จากนั้นขยับตัวไปพิงกำแพงแล้วหลับตาลง เพราะหญิงสาวรู้ดีว่า ถ้าหากคนตรงหน้าคือเชน จะไม่ทำอะไรผู้หญิงรุนแรง ที่เขาทำเมื่อครู่คืออยากเอาชนะ
เชนได้แต่มองคนตัวเล็กด้วยความประหลาดใจ
เธอคือ รมิดางั้นเหรอ? พอลองมาคิด ๆ ดูแล้วเธอมีส่วนคล้ายอยู่เหมือนกัน แต่เรื่องแบบนี้ จะปักใจเชื่อลงได้ยังไง อีกทั้งคำพูดเมื่อคร
