บทที่ 21 พี่ชายที่แสนดี
ตุบ!
เป็นอีกครั้งที่ร่างของรมิดากระแทกเข้ากับเบาะระทางด้านหลัง เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ก็ทนไม่ส่งเสียงร้องใด ๆ ออกมา
“สงสัยผมจะประเมินเธอต่ำไป เด็กสาวอย่างเธอถึงได้หนีมาไกลขนาดนี้” เชนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ใบหน้ายังคงยิ้มร้ายอยู่เสมอ
เจ้าของใบหน้าสวยหันมาจ้องเขม็งคนตรงหน้าอีกครั้ง พอจะเดาเรื่องราวออกว่าเขาคือหัวหน้าของโจรพวกนั้น
รมิดาถอนหายใจเฮือก รวบรวมความกล้าพยายามข่มอารมณ์หวาดกลัว เอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างใจเย็น เผื่อมันจะทำให้มองเห็นโอกาสรอดได้บ้าง
“ต้องการอะไรจากฉันคะ”
เชนหันหน้ามาจ้องคนตัวเล็กนิ่ง เขาไม่ตอบอะไร แต่เหยียดยิ้มส่งไปให้แทน
“คุณต้องการเงินใช่ไหมคะ ฉันมีเงินค่ะ คุณต้องการเท่าไหร่บอกฉันมาได้เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ” เขาระเบิดเสียงหัวเราะลั่นรถ “คิดว่าหน้าอย่างผมจะต้องการเงินงั้นเหรอ ผมดูตกอับขนาดนั้นเลย!”
“แล้วจับฉันมาทำไมคะ” เสียงหวานถามอย่าง
