บทที่ 20 หนีไม่พ้น
ณ ห้องเก็บของที่โกดังร้างแห่งหนึ่ง
รมิดาเริ่มรู้สึกตัว ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา มองไปรอบ ๆ พบว่าเธอไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยง ความทรงจำก่อนหน้าได้แล่นเข้ามาในหัวหรือว่าเธอจะถูกลักพาตัวมา
เรียวปากสีหวานเม้มเข้าหากันแน่น แต่ไม่ได้ส่งเสียงกรีดร้อง
ใด ๆ ออกมา คงทำได้เพียงต้องตั้งสติ และคิดหาหนทางหนีไปจากที่นี่
คนตัวเล็กพยายามลุกขึ้น แต่ก็ต้องล้มลง เนื่องจากความรู้สึกปวดปร่าไปทั่วทั้งร่างกาย ทำให้เธอต้องนอนลงไปเหมือนเดิมโดยอัตโนมัติ เหมือนร่างกายก่อนหน้านี้ถูกอะไรกระแทกมาอย่างไร
อย่างนั้น จะใช้มือ และเท้าไม่ได้อีกเช่นกันเพราะถูกมัดไว้ทั้งมือ และเท้า
ดวงตาคู่สวยมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย ดูท่าแล้วที่นี่จะไม่มีบ้านคนอยู่เลย เพราะได้ยินแต่เสียงจิ้งหรีด และเสียงแมลงร้องดังระงม
พอมองไปด้านบนเพดาน มันมีช่องโหว่ที่มีขนาดไม่กี่ตารางเมตร ซึ่งผุพังตามกาลเวลา กลับมองเห็นแค่เพียงแสง
