เวลา 21:30
ป่านนี้พี่ป่าก็ยังไม่กลับ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอพี่ป่าอยู่ชั้นล่างของบ้าน
เฮ้อ...ฉันนั่งถอนหายใจทิ้งไปไม่รู้กี้รอบแล้วเนี่ย จะโทรตามก็ไม่ได้ แชทไปหาพี่ป่าก็ไม่ยอมอ่าน ฉันได้แต่นั่งจ้องมองนาฬิกาในโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น
ฉันทำได้แค่รอให้พี่ป่ากลับ...
ฉันนั่งรออีกประมาณ30นาทีได้ พี่ป่าก็เดินเข้ามาในบ้าน พอพี่ป่าเห็นว่าฉันไม่ยอมขึ้นไปนอน ยังนั่งรอเขาอยู่เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แอม มึงจะนอนดึกทุกวันแบบนี้ไม่ได้นะ"
"ก็รอนอนพร้อมพี่ป่าไงคะ ^_^" ฉันปั่นหน้ายิ้มหวานให้พี่ป่า เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ขุนมัวในใจของตัวเอง
"ต่อไปนี้ถ้าดึกมากก็ไม่ต้องรอ"
ฉันก้มหน้าลง เฮ้อ...จะไม่ให้ฉันรอ ฉันทำไม่ได้หรอก
"แอม กูบอกแล้วไงว่าอย่าคิดมาก"
"...."
"ตอนนี้ด้ายพึ่งฟื้น..."
"แอมเข้าใจค่ะ เพราะยังไงแอมก็มาทีหลัง"
"แอม..."
"แต่จำคำแอมไว้นะ ถ้าพี่ป่าทิ้งเธอไม่ได้ พี่ป่าก็ต้องบอกแอม แอม
