พอมาถึงบ้าน เสียงแชทโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันกดเปิดหน้าจอโทรศัพท์ดู เป็นพี่ป่าที่ส่งข้อความมา
"กูพาด้ายไปห้างก่อน คืนนี้ไม่ต้องรอนะถ้าง่วงก็นอนก่อนเลย"
ข้อความของพี่ป่าที่พิมพ์ส่งมา มันทำให้ฉันรู้สึกจุกไปทั่วอก
เฮ้อ....อดทนไว้แอมแปร์ ในเมื่อพี่ป่าขอเวลาแค่อาทิตย์เดียว เราก็ต้องรอ
ฉันไม่ควรมาคิดอะไรมากมายแบบนี้สิ ถ้าเส้นด้ายเธอรู้เรื่องทุกอย่าง เธอคงต้องเจ็บยิ่งกว่าฉันในตอนนี้ซะอีก เธอต้องหน้าสงสารมากแน่ๆ
เวลา 21:00 น
ตอนนี้ฉันนอนรอพี่ป่าอยู่ในห้อง ทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก แต่มันก็อดคิดมากไม่ได้หรอก ใช่มั้ยละ
ฉันกลัว กลัวว่าพี่ป่ากับเส้นด้ายจะมีอะไรเกินเลยกัน ฉันเข้าใจแล้วแหละว่าเส้นด้ายเธอรู้สึกยังไงที่รู้เรื่องฉันกับพี่ป่า
เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนฉันทนรอไม่ไหว เผลอหลับไปในที่สุด
ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานเท่าไหร่ จู่ๆ ฉันก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะรู้สึกว่ากำลังมีคนโอบกอดฉัน
