ฉันจ้องมองใบหน้าของพี่ป่า น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างไม่ขาดสาย ขนาดฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขาแท้ๆ เขายังไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าฉันเลย
มันหน้าตลกดีใช่มั้ย ฉันกำลังเรียกร้องอะไรอยู่
"แอมบอกแล้วใช่มั้ย ฮึก...ว่าถ้าไม่อยากมีแอมแล้วให้บอก แอมยอมถอย ฮึก..."
ฉันพยายามข่มน้ำเสียงที่สั่นเครือของตัวเองเอาไว้สุดๆ มันเจ็บมันจุกจนแทบพูดไม่ออก เมื่อได้ยินคำว่าให้เราห่างกันสักพักหลุดออกมาจากปากของพี่ป่า เขาพูดคำนี้ได้เจ็บดีจริงๆ
"พี่ป่าไม่ต้องไปไหนหรอก เดี๋ยวแอมไปเอง ฮึก..."
"มึงจะไปไหนแอม อย่างี่เง่ามากไปกว่านี้ได้มั้ยวะ !!" พี่ป่าตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดังลั่นห้อง สายตาของเขามองหน้าฉันแบบไม่พอใจเอามากๆ
"คำก็งี่เง่า สองคำก็งี่เง่า แอมก็เป็นของแอมแบบนี้มาตลอด ก่อนที่เส้นด้ายเธอจะฟื้นขึ้นมาพี่ป่าไม่เห็นจะว่าแอม"
"...."
"พี่ป่าเป็นคนบอกให้แอมรอเองไม่ใช่รึไง แอมก็รอ แล้วมันผิดหรอที่แอมอยากรู
