@คอนโดของฉัน...
ฉันกลับมาที่ที่ฉันควรอยู่ โดยมีทันเป็นคนขับรถมาส่ง
ก่อนจะขึ้นรถออกมาพี่ป่าเขามองดูฉันอยู่ตรงหน้าต่างบนห้องนอน สายตาคู่นั้นที่เขาจ้องมองฉัน ฉันยังจำมันได้ดีและไม่มีทางลืม
ฉันเอากระเป๋าใบใหญ่วางลงตรงกลางห้อง แล้วก็นั่งลงก้มหน้าร้องไห้สะอื่นออกมาจนสุดเสียง
ฉันไม่โอเคเลยที่ตัวเองต้องมาอ่อนแอแบบนี้ ฉันไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ฉันเกลียดน้ำตา แต่ฉันห้ามสิ่งที่ฉันไม่ชอบไม่ได้เลย
ฉันอ่อนแอเกินไปแล้ว...
คำพูดที่พี่ป่าพูดมันยังคงดังก้องในหูฉัน 'ห่างกันสักพัก' ทำยังไงฉันจะลืมคำพูดนี้ได้
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาริน มันไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะปรึกษาใคร ฉันรู้แค่ว่าถ้าตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวฉันคงต้องร้องไห้ไม่เลิกเเน่ๆ
ริน?"ว่าไงชะนี กูคิดว่าลืมกูไปแล้วสะอีก"
ฉัน?"ริน ฮึก...มึงมาหากูหน่อยได้มั้ย"
ริน?"เฮ้ย อีแอมมึงเป็นไรร้องไห้ทำมัย"
เสียงของรินที่ถามฉันดูจะตกใจมากๆที่
