ผมขับรถออกมาจากคอนโดด้วยความเร็ว อารมณ์ผมตอนนี้มันรู้สึกโกรธมากที่แอมแปร์เธอคิดจะทำแบบนั้น
ต่อให้เธอจะโกรธจะเกลียดผม แต่เธอไม่ควรที่จะไปเอาลูกของเราออก เธอจะฆ่าชีวิตของเด็กคนหนึ่ง เพียงเพราะว่าจะกลับไปขายตัว หึ!!
"แม่งเอ้ย ติดเหี้ยอะไรนักหนาวะ" ผมทุบมือลงบนพวงมาลัยรถแรงๆ ในขณะที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่
อารมณ์ตอนนี้ผมโมโหทุกอย่างเลยจริงๆ
ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่บ้านของริน เพราะผมรู้ดีว่าเมียตัวดีของผมอยู่ที่นั่น ตลอดทางที่ผมขับรถ เส้นด้ายเธอโทรมาหาผมไม่ต่ำกว่า30สายได้ แต่ผมเลือกที่จะไม่รับสายเธอ ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
@บ้านริน...
พอจอดรถได้ผมก็พุ่งตรงเข้าไปในบ้าน เจอป้านมกำลังอุ้มนักรบลูกชายของรินอยู่
"อ้าว คุณป่ามาหาหนูรินหรอคะ" ป้านมเอ่ยทักผมด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
"แอมแปร์อยู่ไหนครับป้านม"
"อ้อ คุยกับคุณหนูอยู่เรือนเล็กด้านหลังนู้นเลยค่ะ"
"ขอบคุณครับ" ผมเอ่ยขอบคุณ
