"อะ แอม คือกู กูไม่ได้ตั้งใจ กูโมโห....กะ กูขอโทษ"
พี่ป่าเดินมาหาฉัน แต่ฉันถอยหนี
"อย่าเข้ามา" ฉันพูดบอกคนตรงหน้าน้ำเสียงสั่นเครือ
ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ต่อหน้าเขาหรอก แต่ที่เขาตบฉันที่เขาว่าฉัน ฉันก็คนมีความรู้สึกเหมือนกัน
"แอม กูไม่ได้ตั้งใจจะตบมึง" พี่ป่ามองหน้าฉัน
ต่อให้เขาจะสำนึกผิด แต่มันคงไม่ทันแล้ว เพราะเขาตบหน้าฉันไปแล้ว
"ก็ตบไปแล้ว พอใจแล้วใช่มั้ย งั้นก็กลับไปสะ!!"
"ขอโทษแอม มึงพูดมาแบบนั้นกูคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ" พี่ป่าพยายามพูด อธิบายให้ฉันฟัง เพื่ออะไรกัน
"คนที่พี่ควรจะสนใจไม่ใช่แอม กลับไปหาเธอสะ อย่ามาสนใจแอม แอมมันก็เป็นแค่เมียน้อย"
"แอม...."
"ต่างคนต่างเดินแล้ว ก็อย่ามายุ่ง ชีวิตใครชีวิตมัน แอมจะมีใครมันก็สิทธิ์ของแอม"
จบคำพูดของฉันพี่ป่าก็เปลี่ยนเป็นจ้องฉันตาเขม่งอีกครั้ง
"กูไม่ให้มึงมีใครทั้งนั้น"
"....."
พรึ่บ!
อีกแล้ว พี่ป่าเขากระชากแขน
