อาร์เจเคยสังเกต หลายครั้งก็เผลอลอบมองปฏิกิริยาและสีหน้า ยังเคยคิดว่าเธอนั้นโชคไม่ดีเลยที่ไม่ว่าจะนึกคิดอะไร ไม่ว่าจะต้องการอะไรทุกอย่างฉายชัดเจนไม่สามารถเก็บซ่อนอะไรไว้ได้ภายใต้ใบหน้าสวยนั้น แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าสิ่งนั้นไม่ได้สร้างปัญหาให้กับเจ้าตัว เพราะบางครั้งคนมองออกนั่นแหละที่โชคร้าย
‘ทำไมล่ะ…หรือคนนี้มันมากกว่าคนรู้จักเหรอ ?’
ใบหน้าหล่อสะบัดหน้าลงโดยอัตโนมัติ คิ้วขมวดเข้าหากันจนรู้สึกตึงตรงที่ขมับทั้งสองข้าง ยามที่จู่ ๆ คำพูดจากบางคนก็แล่นเข้าสู่สมองของเขา
มัดหมี่ตกใจที่เห็นว่าเมื่อครู่เขานิ่งและวินาทีต่อมาก็เหมือนคนที่ที่แทบล้มลงทั้งยืนกับใบหน้าเครียดขึงขึ้นที่ไม่ได้เห็นกันบ่อย ๆ
“อาร์เจ...”
“...”
ร่างสูงหอบหายใจถี่ ลำคอของเขาคล้ายมีเชือกที่มองไม่เห็นผูกอยู่ แม้มองด้วยตาเปล่าจะไม่เห็นความผิดปกติจนลืมไปแล้วว่ามีอยู่ แต่เมื่อกำลังจะก้าวเท้าออกไปข้างหน้าเขาถึงได้รู้ตัวว่าตัว
