มัดหมี่นิ่งงันกับคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของคนซึ่งเธอเคยเห็นเขาทำเป็นอยู่หน้าเดียว แต่ตอนนี้เขากลับขมวดคิ้วเหมือนกับเจ้าตัวกำลังไม่สบอารมณ์อยู่
อาร์เจเห็นมัดหมี่ค่อย ๆ หดตัวเล็กลงตอบสนองเสียงที่เข้มขึ้นของเขา ลมหายใจของเธอสะดุดเขาก็ไม่รู้จะไปยังไงต่อ เริ่มรู้สึกผิดที่เมื่อสักครู่เผลอใส่อารมณ์เพราะหงุดหงิดจากที่อื่นมา จึงเบนหน้าแล้วถอนหายใจยาวเหยียดเพื่อปรับอารมณ์ให้คงที่
“ถอยเถอะครับ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นมื้อเย็นซะก่อน”
มัดหมี่ที่ยังจับต้นปลายไม่ถูก เธอเบี่ยงตัวหลบร่างสูงที่เดินเข้ามาหานิดหน่อย จ้องเขาที่หยุดที่ซิงก์ล้างผัก เขาเปิดก๊อกน้ำอีกครั้งและล้างมือของตัวเองด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเขาทำอาหารเป็น
ถึงก่อนหน้านี้อาร์เจจะบอกให้มัดหมี่ถอย เธอก็รู้แหละว่าเขาหมายถึงให้เธอออกไปจากครัวเดี๋ยวเขาจะจัดการทุกอย่างเอง แต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจความหมายนั้นยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ เขาเหม
