“แล้วถ้าพี่ไม่ได้ซวยเพราะตัวเองล่ะ”
“หมายความว่ายังไง ?”
มัดหมี่เอียงคออย่างไม่เข้าใจ อาร์เจเบือนหน้าไปอีกทางที่เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในหัว นั่นทำให้มัดหมี่เห็นถึงความผิดปกติมากกว่าเก่า
พอต่างคนต่างไม่พูดอะไรไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือหนาแตะกระเป๋ากางเกงมีบางสิ่งที่นูนออกมาจนเป็นรูปโทรศัพท์ แต่ถึงอย่างนั้นก็เลื่อนไปที่กระเป๋าเสื้อช็อปของตัวเองหยิบอีกเครื่องออกมาแล้วกดรับสาย พร้อมทักทายอีกฝ่ายกลับไปด้วยความเงียบ
“...”
ได้ยินเสียงอีกด้านพูดอะไรบางอย่างยาวเหยียดซักพักกว่ามัดหมี่จะรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นน้องชายตัวเองก็ตอนที่อาร์เจพูดตอบกลับไป
“กลับบ้านไปก่อนเลย...อืม ค่อยคุย...”
เขาพูดแค่นั้นก่อนจะกดตัดสาย แล้วเหลือบมามองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยก่อนพยักเพยิดหน้าถาม
“พี่จะขับ หรือให้ผมขับ”
“แล้วรถเธอล่ะ” ถามแบบนี้คือเขาจะนั่งไปกับเธอเหรอ แต่เขาขับรถมานะ
“เดี๋ยวผมจั
