พรืด...
เสียงเปิดผ้าม่านทำให้คนที่นั่งหันหลังอยู่สะดุ้งนิด ๆ แล้วหันกลับมา พอเห็นว่าเป็นมัดหมี่เขาก็ย่นคิ้วเล็กน้อย แล้วชูบุหรี่ที่คีบอยู่ของตัวเองให้ดูว่าเขาสูบบุหรี่อยู่อย่าเข้ามา
แต่เธอก็เมินสายตาที่เขาสื่อแล้วเดินเข้าไปใกล้อยู่ดีจนกลายเป็นอาร์เจที่ต้องรีบหาที่ดับหย่อนมวนบุหรี่ลงไปในขวดเหล้าซึ่งบัดนี้ไม่มีของเหลวอยู่ข้างในแล้วเพราะเทมาอยู่ในแก้วจนหมดก่อนจะปิดฝา มือหนาโบกปัดอากาศที่มีควันบุหรี่ลอยคลุ้งเพื่อเร่งให้อากาศถ่ายเทเป็นตอนที่มัดหมี่นั่งลงด้านข้างพอดี
“นึกว่ากลับไปแล้วซ่ะอีก”
“ผมดื่มไปเยอะก็เลยขับกลับไม่ไหว”
“เมาแล้วก็ยังจะดื่มเข้าไปอีกทำไมล่ะคะ”
“ยังไงก็ขับไม่ไหวอยู่แล้วนี่ครับ”
เขาพูดประมาณว่าสุดท้ายก็ได้กลับเช้าอยู่ดีงั้นก็ดื่มที่เหลือต่อให้หมดไปเลย
คำตอบของเขาทำให้มัดหมี่เลื่อนสายตาไปมองอีกฝั่งของเขาที่มีแก้วเหล้าเต็มเปี่ยมวางอยู่ เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้าที่เธอจะลงมาเขา
