ครืดด ครืดด...
เพราะบรรยากาศเงียบสงบเสียงสั่นเพียงเล็กน้อยก็ดังพอที่จะได้ยินมันอย่างชัดเจนจนทำให้ทั้งคู่ชะงักแล้วละสายตาออกจากกัน มัดหมี่เม้มปากแล้วหลุบมองเท้าตัวเองที่อยู่ใต้ผืนน้ำ ส่วนอาร์เจก็ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อออกมา เมื่อเห็นรายชื่อโทรเข้าเขาก็กดรับทันทีไม่เสียเวลาคิด
“ฮัลโหล…”
น้ำเสียงนุ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจนแตกต่างไปจากคุยกับเพื่อนอย่างมาร์ชจนรู้สึกได้ มัดหมี่ก็มุ่ยปากเล็กน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ในหัวก็พลันนึกสงสัยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ว่าก็ใครกันนะที่โทรหาเขาดึกดื่นขนาดนี้
“ที่เราไม่มี...คนถ่ายน่าจะเป็นไอ้มาร์ช…มันไม่รับหรอกเมาหลับไปแล้วน่ะ รอแป๊บนะ…”
เหมือนเขาพูดกับคนในสายแต่สายตาก็คล้ายจะพูดกับเธอไปด้วย อาร์เจลุกเข้าบ้านไป คาดว่าคงไปทำธุระให้กับคนในโทรศัพท์ เมื่อไม่มีอะไรทำนั่งอยู่คนเดียว เธอก็เอาแต่ดื่มและนั่งแกะถุงเยลลี่อีกห่ออย่างคนเหงาปาก
แย่แล้ว…น่าจะเชื่ออาร์เจ
