“อาร์เจไปไหนอ่ะมาร์ช”
“ไม่รู้อะ ไม่ได้ใส่ใจ” มาร์ชตอบกลับน้ำอิงที่ถามขึ้นขณะที่กลุ่มพวกเขาเดินออกจากตึกหลังจากที่พรีเซนต์งานกับอาจารย์เรียบร้อยแล้ว อดไม่ได้ที่จะพูดเหน็บแนมคนที่ไม่อยู่ตรงนี้ “พอตัวเองไม่ใช่คนพรีฯ ก็โดดเลย แบบนี้เรียกว่าไม่มีความรับผิดชอบ”
“ปกติมึงก็แบบนี้แหละ วันนี้ที่โผล่หัวมาก็เพราะมึงเป็นคนพรีฯ ไม่ใช่หรือไง ทำมาเป็นพูดเหมือนเข้าทุกคาบ”
มาร์ชทำหน้าลอยไปลอยมาไม่เถียงกับสิ่งที่นธีพูด เดินควงกุญแจด้วยความอารมณ์ดีเพราะนำเสนองานผ่านฉลุยไม่โดนอาจารย์สั่งแก้
ก่อนหน้านี้เป็นช่วงสอบเขาก็ไม่ได้เขม่นกับอาร์เจเท่าไหร่เพราะต้องสุมหัวอ่านหนังสือด้วยกัน ทำไงได้ล่ะ...ทะเลาะกันแทบตายก็ยังต้องอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ไม่เป็นอะไรอย่างน้อย ๆ ก็ได้เฝ้าจับตาดู
เห็นอาร์เจทำหน้าอมทุกข์ที่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ รอ รอ รอ...มาร์ชก็รู้สึกสะใจไม่น้อย ถือว่านี่เป็นเวรกรรมย้อนหลังของปีที่แล้วละกัน
