“ทำไมวันนี้มันหนาวจัง”
แม้มัดหมี่จะปล่อยให้เขาได้นอนอย่างที่เอ่ยปากขอ แต่คนที่นอนหนุนตักเธอก็ยังขยับตัวขยุกขยิกไม่ยอมนิ่งซักที แต่พอเขาบ่นว่าวันนี้หนาวเธอก็รู้สึกเห็นด้วยไปกับเขาเพราะขณะที่เส้นผมของอาร์เจไล้ไปที่หน้าขาเธอก็ร้อน ๆ หนาว ๆ จนแยกไม่ถูกว่าเป็นเพราะอากาศหรือเพราะความรู้สึกของตัวเองกันแน่
“ไปนอนในห้องดี ๆ ไหม จะได้นอนสบาย ๆ”
“พี่เมื่อยเหรอ ?”
เขาผงกหัวขึ้นไม่ได้ลงน้ำหนักไปเหมือนก่อนหน้านี้แล้วถามแม้ว่าตาจะเหนื่อยล้าจวนเจียนจะหลับอยู่รอมร่อ
“ก็นิดหนึ่ง เธอหนักจะตาย”
“อะไรกันแค่หัวเองนะ ถ้าทั้งตัวจะรับไหวได้ยังไง”
“ฮะ ?”
“ก็ได้ ผมง่วงมากจริง ๆ”
จู่ ๆ เขาก็ลุกพรวดขึ้นแล้วยื่นมือมาให้เธอจับ มัดหมี่มองอยู่ครู่หนึ่งก็เอื้อมมือไปจับแล้วใช้เป็นที่ยึดในการดึงตัวเองขึ้นเพราะใช้ขาต่างหมอนให้เขานอนเป็นเวลานานจนเหน็บชาขึ้น ก่อนที่มัดหมี่จะย่นคิ้วงงเมื่ออาร์เจกำลังจะเดินขึ้นบันไดเธอก
