“งั้น...คงไม่ได้มีผมคนเดียวที่ต้องเจ็บแล้วล่ะ”
“...”
เมื่อมัดหมี่ฟังก็ย่นคิ้วยังไม่มีเวลาได้ประมวลผลว่าอะไรเป็นอะไร ร่างก็สะดุ้งเฮือกในตอนที่ฝ่ามือร้อนผ่าวสอดเข้าใบที่แผ่นหลังของเธอแล้วดันให้ลุกขึ้นมานั่ง อาจจะเพราะตัวของเธอเล็กกว่ามาก ไม่รู้อีท่าไหนก็กลายเป็นว่าตอนนี้นั่งซ้อนตักเขาซะดิบดี
“พูดจริงมั้ยนะ ที่บอกว่าไม่เคยให้คนอื่น”
“...” คำพูดเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งทำให้มัดหมี่ตีหน้ายุ่งและหมั่นไส้เขา จึงใช้กำปั้นทุบอกเขาไปหนึ่งที ขณะที่ใบหน้าหล่อยังคลอเคลียอยู่บริเวณหลาดไหล่ไม่สะทกสะท้าน “เห็นพี่ง่ายนักหรือไง”
“อย่าให้พูดเลยดีกว่า ต้องให้บอกไหมว่าตอนที่พี่เมา...” เว้นประโยคไปหนึ่งจังหวะ ดวงตาคมเข้มก็ตวัดขึ้นมามองเธออย่างดุ ๆ “พี่น่าตีแค่ไหน”
หงับ !
“อ๊ะ กัดทำไมเนี่ย !”
“มันเขี้ยว” อาร์เจรู้สึกจริงอย่างที่พูด หัวไหล่ขาวเนียนจนหาตำหนิไม่เจอเขาจึงรู้สึกอยากจะทำอะไรซักอย่างให้มันขึ้นสีเ
