“จะยกหมวยให้คนอื่น ถามหมวยบ้างมั้ย ว่าหมวยอยากไปอยู่กับเขารึเปล่า”
“กูจะยกมึงให้ใคร ?” เหมันต์เลิกคิ้วถามราวกับว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้น มันทรมานดีนะ ทรมานดีจริงๆ
“ไม่รักหมวย ฮึก ก็อย่ายกหมวยให้คนอื่นได้มั้ย ฮึก...”
“ปล่อยหมวยไปเถอะ เหมันต์ก็ได้บ้านกับบริษัทหมวยไปแล้ว ฮึก...”
ฉันร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนเหมันต์ หวังว่าเขาจะเห็นใจฉันสักนิดก็ยังดี อย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็เคยรักกัน เราเคยรักกันมาก ไม่ใช่รึไง...
“หึ กูไม่ได้ต้องการอะไรของพวกมึง พ่อมึงเอาทุกอย่างมาจำนองไว้ที่บ่อนของกูเอง กูไม่เคยโกง เหมือนที่พวกมึงทำกับกู!!”
“อื้อ...” ฉันร้องครางออกมาในลำคอ เมื่อเหมันต์คว้ามือมาบีบปลายคางของฉัน
แววตาของเขาเปลี่ยนไปจากเดิม เขามองฉันด้วยแววตาที่แข็งกร้าว มันแย่นะที่ถูกคนที่ตัวเองรักมองด้วยสายตาแบบนี้ ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ ฉันยิ่งมั่นใจว่าเหมันต์ต้องเอาตัวฉันให้คนน
