'เมาเหมือนหมา' เสียงกรานต์ที่กำลังดึงหนามเตยขึ้นจากโต๊ะหันไปพูดกับฟืนที่เพิ่งเดินมาถึง
ฟืนหลุบตามองคนเมาไม่เหลือสภาพ นึกเอาไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้
'มึงไปดูไอ้เธียรเถอะ เดี๋ยวกูดูหนามเอง'
‘อือ’ กรานต์พยักหน้า ปล่อยมือจากหนามเตยเพื่อไปดูเธียรที่เมาหนักไม่ต่างกัน ดีกว่าหน่อยที่ไอ้เธียรเมาแล้วมันนอน ไม่เหมือนหนามเตยที่เมาแล้วเรื้อน ไม่ยอมอยู่นิ่ง
“ไง?”
'ครายวะ ฟืนเหรอ?' หนามเตยปรือตาหนักอึ้งขึ้นมอง เมื่อเห็นเป็นฟืนก็จ้องมองแบบไม่กระพริบตา ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา
“เมา?'
‘อือ ดื่มเหล้างาย ดื่มเหล้าก็ต้องเมาสิ ถ้าไม่อยากเมาก็ต้องดื่มน้ำเปล่า’
‘แล้วต้องดื่มให้เมา?’
‘อยากเมา...’
‘ทำไม?’
‘ม่ายทามไม แค่อยากเมาเฉยๆ ม่ายได้เหรอ?’
‘...’
'...กูรู้อยู่แล้วว่ามึงต้องกลับมา มึงไม่ทิ้งกูหรอก กูรู้ว่ายังไงมึงก็ไม่ทิ้งกู ฟืนไม่ทิ้งหนามหรอก' ขอบใจนะที่กลับมา ถึงจะกลับมาใ
