สองสัปดาห์ต่อมา...
“ส่งไฟล์ได้แล้ว”
เสียงของกรานต์ที่พูดขึ้นหลังจากกดส่งและซับมิทไฟล์ข้อมูลเข้าสู่ระบบไม่ต่างจากเสียงสวรรค์ ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างเป่าพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทิ้งตัวลงนอนกองลงกับโต๊ะโซฟาพื้นห้องอย่างหมดสภาพ สองวันเต็มๆที่พวกเธอทั้งแปดคนย้ายสำมะโนครัวมากินนอนอยู่ที่ห้องของกิลล์กับกรานต์เพื่อแก้โพรเจกต์ซึ่งเป็นงานชิ้นสุดท้ายก่อนสอบไฟนอล
“แม่ง เสร็จสักที กี่โมงแล้ววะ?” เธียรถาม และคนที่ตอบก็คือกรานต์ที่เหมือนว่าจะมีสติสัมปชัญญะมากกว่าคนอื่น
“ตีสี่สี่สิบ”
“แม่ง เส้นยาแดงผ่าแปดเหี้ยๆ” คำพูดของกิลล์ทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
แคนดี้เป็นคนแรกที่ขยับตัวลุกยืน มองเพื่อนทุกคนตาปรือ “กูไปนอนแล้วนะ ไม่ไหววะ อีกนิดเดียวจะน็อคกลางอากาศแล้ว”
“รอกูด้วย กูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ตามด้วยเฌอแตมที่ลุกขึ้นเดินตามแคนดี้เข้าไปในห้องนอนของกรานต์ด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ส่วนห้าหนุ่มเดินตามกัน
