กริ่ง กริ่งๆ
เสียงกริ่งหน้าห้องที่ดังต่อเนื่องไม่หยุดทำให้หนามเตยต้องลุกจากที่นอนในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงเดินโพล้เพล้ไปที่ประตูหน้าห้อง เมื่อเห็นว่าคนที่มากดกริ่งตอนตีสองเป็นฟืนก็ลังเลว่าควรเปิดประตูไหม
ทว่าสุดท้ายก็ตัดสินใจเปิด...
หกวันที่ผ่านมามันอาจจะไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของเธอดีขึ้น ความเจ็บปวดไม่ได้จางหายไป และความรักที่มีก็ไม่ได้ลดน้อยลง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ทว่าถ้าเอาแต่วิ่งหนีก็ไม่มีทางที่เรื่องมันจะจบ การหันหน้าคุยกันคือทางออก เธอเองก็อยากรู้ว่าฟืนมันจะเอายังไง
เพราะเธอเองก็เริ่มที่จะไม่เข้าใจว่าฟืนต้องการอะไรกันแน่ เป็นคนบอกให้เธอถอยห่าง ทว่าตัวเองกับไม่ยอมถอย
ทำเหมือนรั้ง แต่ไม่ได้รัก แล้วจะรั้งไว้ทำไม
ถ้าจะให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม เธอทำไม่ได้หรอก จะให้เธอปั้นหน้าโกหกต่อไปว่าไม่ได้คิดหรือว่ารู้สึกอะไรด้วย เธอทำไม่ได้จริงๆ
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะหนาม”
“กูทำอะไร?” เมื่อ
