“ดูท่าดาวเรืองชอบแกมากนะไอ้น้องชาย”
พอทุกคนออกไปแล้ว มาคินก็แซวน้องชายใหญ่
“ อย่าพูดเลยครับ ถ้าแฟนผมได้ยินมีหวังหัวแตกแน่”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขากลายเป็นคนกลัวแฟน
ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยมีในหัว
“ เดี๋ยวนี้หัดกลัวแฟนแล้วหรอ มันไม่เหมือนแกเลยนะ”มาคินยังแซวน้องชายไม่หยุด
“ ไม่กลัวได้ไงครับ ถ้าผิดอีกครั้งนี้คงไม่มีโอกาสแล้ว”
ในความโชคร้ายของเธอนั้น ยอมรับว่ายังมีความโชคดีสำหรับเขา ที่เป็นโอกาสให้เขาได้แก้ตัวในสิ่งที่ผิดพลาด ใช้ความจริงใจทั้งหมดเพื่อดูแลรักษาเธอจนหายดี
“ เอาละทำงานกันได้แล้ว โตขนาดนี้แล้วยังเล่นกันเหมือนเด็กไปได้”
ภูมินทร์เอ็ดลูกชายทั้งสองคน อย่างไม่จริงจังนัก
“ นั่นโต๊ะแกไปนั่งเลย”
มาคินชี้ไปที่โต๊ะที่เขาเตียมไว้สอนงานน้องชายโดยเฉพาะ
“ งั้นพ่อไปนะ มีอะไรก็ถามพี่มาคินแล้วกัน”
“ครับคุณพ่อ”
ภูมินทร์เดินกลับห้องทำงานของตัวเองไป ปล่อยให้พี่น้องทั้งสองคนได้
