“โยเกิร์ตจะเดินไม่ได้จริงเหรอวะรามิล”
หลังจากปล่อยให้โยเกิร์ตได้อยู่กับเพื่อนๆ เขากับแทนคุณก็เดินออกมาสูบบุหรี่ข้างนอก พอได้ยินที่แทนคุณถามเขาก็จุกที่อกอย่างบอกไม่ถูก
“กูไม่ยอมหรอก เธอจะต้องกลับมาเดินได้ กูจะพาไปรักษาที่ๆดีที่สุด”
รามิลบอกเพื่อนด้วยสีหน้าที่หนักใจ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเพราะคิดหนักมาก
“ขอให้หายเถอะกูโคตรสงสารโยเกิร์ตเลยหวะ”
“นั่นสิ เฮ้อ!!!”
รามิลถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้เหมือนเธอกำลังจะพยายามปิดกั้นตัวเองจากเขาด้วยซ้ำ สูบบุหรี่เสร็จทั้งสองก็เดินกลับเข้าไปด้านใน
นั่งดูเธอพูดกับเพื่อนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ไม่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าแม้แต่น้อย
“รามิลไปทานข้าวก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีก”
กิ่งแก้วบอกชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง
“งั้นผมฝากน้องด้วยนะครับ”
เขาแทบไม่อยากทิ้งคนตัวเล็กไปไหน ไม่อยากให้คลาดสายตาเลยด้วยซ้ำ
“ไปเถอะแม่จะดูแลเอง”
รามิลออกไปทานข้าวเสร็จ พอกลับมาเพื่อน
