6พี่มาง้อ
1541 คำ
บนรถ
“น้องพักอยู่ไหนครับ”
“เดี๋ยวหนูบอกทางค่ะ”
รามิลขับไปตามที่คนตัวเล็กบอก ไม่นานเท่าไรก็มาถึง
“พักอยู่นี่เอง”
รามิลยิ้มกว้างเมื่อคนตัวเล็กของเขา พักอยู่ที่เดียวกับสายฟ้า ส่วนเขาพักอยู่อีกที่ไม่ไกลกันนัก
“พี่ยิ้มอะไรคะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
โยเกิร์ตอุ้มเอาน้องหมี เตรียมลงจากรถ ไม่ได้รอฟังคำตอบจากเขา
“เดี๋ยวสิครับ”
ไม่ได้พูดเปล่า รามิลจับแขนคนตัวเล็กเอาไว้ด้วย
“อะไรคะ”
เธอมองเขาตาใสแป๋ว มือหนาควักของที่พึ่งซื้อมา ออกจากกระเป๋าเสื้อช็อป ส้อยเพชรเส้นเล็กพร้อมจี้รูปหัวใจ ถูกหยิบออกมาจากกล่องใบเล็กอย่างระมัดระวัง เขาคล้องเบาๆไปที่คอขาวงามระหงษ์ ก่อนจะจัดแจงจนมันเข้าที่
“อันนี้พี่จองไว้ก่อน ห้ามให้ใครจีบเข้าใจมั้ยครับ”
บอกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“รู้แล้วค่ะไปนะคะ”
โยเกิร์ตเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว ลุกลี้ลุกลนหยิบของผิดถูกเตรียมลงจากเขา
“เดี๋ยวสิ”
ฟ้อด
รามิลใช้จังหวะที่เธอเผลอ หอมเข้าที่พวงแก้มขาวอย่างเร็ว สูดดมกลิ่นหอมเข้าไปจนเต็มปอด
“พี่รามิล!!!ไอ้คนฉวยโอกาศ”
โยเกิร์ตหน้านิ่ว ว่าให้เขาเสร็จก็รีบเปิดประตูลงรถ แล้ววิ่งขึ้นคอนโดไป ส่วนคนที่ขโมยหอมก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองตามร่างบางจนเธอเดินเข้าลิปท์ไป
“ฮึฮึ”
เขาหัวเราะในท่าทีเขินอายของเธอ ก่อนจะขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี ไม่เคยคิดเลยว่าการจีบใครซักคนจะทำให้เขาตื่นเต้นได้ขนาดนี้ ความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ไอ้คนบ้า”
หลังจากเข้ามาในห้อง โยเกิร์ตก็บ่นให้เขาอุบอิบ
ครั้งแรกที่มีคนมาหอมแก้มแบบนี้ นอกจากพ่อกับพี่ชาย ไหนจะหัวใจที่ไม่รักดีนี่อีก เต้นแรงโครมครามไปหมด
Ramil:โกรธพี่มั้ยครับ
Yoghurt:ถามทำไมคะ ถ้าบอกว่าโกรธแล้วพี่จะทำไง
Ramil:ง้อครับ ไม่โกรธพี่ได้มั้ย คนชอบกันก็ทำกันแบบนี้แหล
Yoghurt:โกรธค่ะ
Ramil:ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปง้อ
Yoghurt:ไม่ต้องมาเลย หนูไม่ลงไปหาหรอกนะคะ
เงียบ เขาไม่อ่าน และเขาก็ไม่ตอบด้วย
“ชิ ไม่ตอบก็ไม่ตอบสิ ปิดเครื่องไปเลย ต่อให้มาก็ไม่ลงไปหา”
โยเกิร์ตยู่จมูกใส่มือถือ เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน
30นาทีผ่านไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หือใครมาเคาะประตูนะ”
ตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ เธอยังไม่รู้จักใครเลย
ก่อนจะรีบเดินไปส่องที่ตาแมวแล้วก็ต้องตกใจ
“พี่รามิล ขึ้นมาได้ไงเนี่ย”
พูดกับตัวเองเบาๆ ยังไม่ยอมเปิดประตูให้เขา
“โยเกิร์ต จะให้พี่ยืนรออีกนานไหม พี่เมื่อยขาไปหมดแล้วนะ พี่มาง้อ”
เสียงตะโกนที่ด้านนอกดังพอสมควร จนได้ยินมาถึงข้างใน
แอ๊ด!!
“พี่รามิล พี่สายฟ้า มาได้ไงคะ”
พอเปิดประตูออกมา ฉันก็ต้องแปลกใจเขาสองคนขึ้นมาได้ไง และยังมีพี่สายฟ้าพ่วงมาอีกด้วย
“ก็น้องปิดเครื่อง พี่เลยให้ไอ้สายฟ้าลงไปรับ”
ฉันมองดูพี่สายฟ้า ซึ่งตอนนี้เขากำลังพยักหน้าให้ฉันอยู่
“นี่พี่ก็อยู่ที่นี่เหรอคะ”
มันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้
“ครับ พี่ฝากลงไปส่งมันหน่อยนะ”
บอกแค่นั้น พี่สายฟ้าก็เดินหายเข้าลิฟท์ไป
“พี่มาทำไมคะ หนูจะนอนแล้ว”
บ้ารึไงอยู่ๆก็ขึ้นมาหาบนห้อง
“ก็น้องโกรธ พี่ก็จะมาง้อนี่ไง”
ไม่พูดเปล่าขายาวแทรกตัวเข้ามาในห้องฉันทันที
“ใครให้พี่เข้ามาเนี่ย ออกไปเลยนะ”
ฉันรีบเดินตามพี่รามิลเข้ามา คนอะไรหน้ามึนขนาดนี้
พรึบ!!!
“ว้าย!!!”
คนผีทะเลดึงฉันให้นั่งตัก โดยที่ฉันยังไม่ตั้งตัว
ตอนนี้ฉันอยู่บนตักของพี่รามิล ท่อนแขนแกร่งพี่เขากอดเอวเล็กของฉันเอาไว้แน่น
“พี่มาง้อ หายโกรธพี่นะ”
พี่รามิลพูดพลางยื่นหน้าหล่อเข้ามาใกล้ จนฉันได้กลิ่นหอมจากตัวเขา อืม มันเหมือนจะหายใจไม่ออกแล้วตอนนี้
“พะ พี่รามิล พี่อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะ พี่รุกหนักเกินไปหนูตั้งรับไม่ทัน”
ฉันไปแอบติดอ่างมาตั้งแต่ตอนไหนกัน
“แล้วหายมั้ย พี่มาง้อ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า หน้าหล่อยังคงจ้องหน้าฉันอยู่ ฉันจะโดนพี่รามิลเขมือบมั้ยเนี่ย
“หะ หายก็ได้ค่ะ”
ฉันรีบเบือนหน้าหนี พี่รามิลอยู่ใกล้จนลมหายใจของเขาพ่นรดหูฉัน ขนลุกไปทั้งตัวแล้วโยเกิร์ตเอ้ย
ฟอด!!
“อาบน้ำแล้วเหรอตัวหอมจัง”
“พี่รามิลทำแบบนี้อีกแล้วนะ เราไม่ควรทำแบบนี้กันนะคะ”
พี่รามิลหอมที่ไหล่เล็กของฉัน แต่ฉันคิดว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะ ถ้าเขาคิดจะทำมากกว่านี้ฉันคงจะคบกับเขาต่อไม่ได้
“พี่ขอโทษ พี่อดใจไม่ไหวจริงๆ งั้นพี่กลับดีกว่า”
ขืนอยู่ต่อผมคงได้ทำมิดีมิร้ายกับโยเกิร์ตแน่ ผู้หญิงอะไรตัวหอมจริง ทรวดทรงองเอวกำลังสวยพอดีเลย อาส์ผมจะทนได้ถึงเมื่อไหร่เนี่ย
“หนูลงไปส่งค่ะ”
ผมยอมปล่อยกอดอย่างน่าเสียดาย แต่ผมก็แปลกใจไม่น้อย ผู้หญิงส่วนมากมีแต่อยากให้ผมไปหาที่ห้อง แต่ผมก็ไม่เคยไปหรอก ถ้าฉุกเฉินคงม่านรูดใกล้ๆ แต่นี่เธอกลับเป็นคนหยุดผมเอง แต่ก็ดีแบบนี้ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่
“พี่กลับนะ พรุ่งนี้พี่มารับแต่เช้า”
เธอยืนส่งผม จนผมขับรถออกมา แต่ตอนนี้น้องชายผมมันปวดหนึบไปหมดแล้ว เอาไงดีวะเนี่ย
ผมตัดสินใจรีบขับรถกลับห้อง และ อาส์ อาส์
ช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกัน อยากกินของอร่อยต้องอดทน
เช้า
“รอนานไหมคะ”
คนตัวเล็กเดินลงมาด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วมันสดใส ก็สมกับวัยน้องนั่นและ รอยยิ้มที่ยิ้มจากใจไม่ได้ปรุ่งแต่งอะไร มองดูแล้วสบายตาดี
“ไม่นานครับ แวะทานอาหารเช้าก่อนมั้ย”
“ไม่ต้องค่ะหนูทำนี่มาให้พี่ แซนวิชแฮมค่ะ”
เธอหยิบกล่องอาหารน่ารักออกมา พร้อมหยิบแซนวิชจ่อมาที่ปากผม
“ทำเป็นด้วยเหรอครับ”
เป็นคนที่แปลกมากจริง แทนที่จะอยากไปนั่งกินสบายๆ แต่กลับทำเองแล้วทำมาเผื่อผมด้วยนี่สิ
“อ้าปาสิคะ หนูเมื่อยมือแล้วเนี่ย”
อ้ำ !!
“อร่อยไหมคะ”
“อืม อร่อยครับ รสชาติเหมือนที่เขาทำขายเลย”
น้องยังถือรอป้อนผมไม่หยุด
“อันนี้กาแฟหนูชงเอง ไม่หวานค่ะเพราะผู้ชายไม่ชอบหวาน”
“ทำไมรู้ว่าผู้ชายไม่ชอบหวาน เคยมีแฟนรึไง”
“ก็พ่อกับพี่ชายก็ไม่ชอบหวาน อีกอย่างที่คาเฟ่แม่หนู ส่วนมากผู้ชายจะสั่งกาแฟดำ”
แบบนี้นี่เอง น้องอธิบายให้ผมฟังอย่างน่าเอ็นดู
“ที่บ้านเปิดคาเฟ่เหรอ ไว้วันหลังพาพี่ไปกินบ้างสิ”
“ไม่ได้ค่ะ พ่อกับพี่ชายหนูหวง ชอบไหมคะรสชาติแบบนี้”
“ชอบครับ ชอบมากเลย”
“ใช่มั้ย หนูบอกพี่แล้วว่าหนูชงอร่อย”
คนตัวเล็กพูดอย่างชอบใจ
“เปล่าครับ ชอบคนชง คงจะอร่อยมากแน่ๆฮึฮึ”
ผมหยอกน้องพร้อมหัวเราะเบาๆ
“พูดแบบนี้อีกไม่ป้อนแล้วนะ คิดอกุศลกับหนูอยู่ได้”
น้องพูดไปงั้นแหละครับ มือเล็กก็ยังถือแซนวิชป้อนผมอยู่ดี
“ไม่พูดแล้วๆ”
อยู่กับโยเกิร์ตผมไม่อึดอัดเลย ผมชอบพูดแกล้งเธอ ชอบเวลาเธอทำหน้างอนดูน่ารักดี ไม่นานรถก็มาถึงคณะวิศวะ ตอนนี้คนค่อนข้างเยอะแล้ว พอรถผมมาจอดสาวๆก็มองกันใหญ่ จนโยเกิร์ตมีท่าทีลังเล คงไม่กล้าลงจากรถ
“คนมองกันเยอะเลยค่ะพี่รามิล หนูจะโดนใครซักคนตบมั้ยเนี่ย”
ดูเธอกลัวจริงนะนั่น
“งั้นอย่าพึ่งลง รอพี่แปบ”
ผมลงรถแล้วอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถแล้วจับมือน้องให้เดินตามลงมา
“พี่รามิลคะ แบบนี้คนยิ่งมองนะ”
“กลัวอะไรครับ ลืมไปแล้วรึไงพี่จีบน้องอยู่”
ส่วนมากผมไม่กินคนในคณะหรอกครับ เนื่องจากผู้หญิงมีน้อย แต่ปีนี้เยอะหน่อยแล้วสวยถูกใจด้วย ขืนปล่อยไว้เสร็จคนอื่นไปก่อนเสียดายแย่
- ผู้เขียน
