เช้าที่มหาลัย
“โยเกิร์ต”
เขามาดักรอเธอที่โรงจอดรถ อยากจะถามเธออีกครั้ง ว่าสิ่งที่เขาคิดมันจริงรึเปล่า
“อ้าวตื่นแล้วเหรอคะ เมื่อเช้าเห็นพี่หลับเลยไม่ได้ปลุก”
เธอพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากรามิลที่ตาแดงก่ำ เพราะพึ่งผ่านการร้องไห้มาใหม่ๆ
“คืออะไร”
ร่างบางขมวดคิ้ว ทำเหมือนไม่เข้าใจว่าที่เขาถามหมายถึงอะไร
“หมายถึงเรื่องอะไรคะ หนูไม่เข้าใจ”
เธอถามย้ำอีกรอบด้วยสีหน้างวยงง
“เรื่องเมื่อคืนของเรา มันหมายความว่ายังไง”
ถามเธออย่างชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง ทั้งที่ภายในใจเขาตอนนี้ มันแสนจะเจ็บปวด
“พี่อย่าคิดมากสิคะ แค่เรามีความสุขร่วมกัน จะเรียกว่าวันไนท์ก็ไม่ผิด ไปนะคะอาจารย์จะเข้าแล้ว”
เธอเดินจากไปนานแล้ว แต่รามิลยังช็อกในคำพูดของเธออยู่เลย ขาที่เคยแข็งแกร่งบัดนี้แทบไม่มีแรงจะก้าวเดิน
“เชี้ยรามิลทำไมมึงเหมืนคนใกล้ตายจังวะ ”
รามิลเดินคอตกกลับมาหาเพื่อนที่ห้องชมรม วันนี้พวกเขามีทำโครงงา
