“วันนี้สวยจัง”
ไวน์ยิ้มแก้มแทบแตก มองโยเกิร์ตไม่วางตา
“นายก็หล่อเหมือนกันแหละ ”
เธอเองก็ชมเขากลับเหมือนกัน ที่ผ่านมาเขาดีกับเธอมาตลอด
“ ได้เวลาแล้วจ้ะ ไปยืนรอขึ้นเวทีได้”
เมื่อถึงเวลาพี่อีกคนก็เดินมาเรียก ฉันกับไวน์ก็เตรียมตัวขึ้นเวที ท่ามกลางสายจากคนหลายคณะ ก็ทำเอาฉันประหม่าและตื่นเต้นไม่น้อย
“ ตื่นเต้นไหม กอดแขนเราไว้สิ”
ไวน์ยื่นแขนมาให้ฉันกอด ฉันก็กอดแขนเพื่อนเอาไว้แน่น เหงื่อซึมเต็มมือไปหมดแล้ว
“ นายไม่ตื่นเต้นรึไงกัน ”
ฉันถามไวน์กลับ เมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่ทำหน้านิ่ง
“ ตื่นเต้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มากอะไร
เพราะปกติที่บ้าน ก็พาออกงานเลี้ยงบ่อยๆ”
“ ที่บ้านก็พาออกงานเลี้ยงบ่อย แต่ความรู้สึกก็ไม่เหมือนกันนี่นา”
“ ก็คิดว่ามันเป็นแค่งานเลี้ยงสิ แค่นี้เราก็ไม่ตื่นเต้นแล้ว”
จะคิดว่าเป็นแค่งานเลี้ยงได้ไงกัน คนเยอะขนาดนี้และยังจับจ้องที่เราอีก มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะ
“ เราจะพยา
