หลายวันผ่านไป
บ้านเล็ก
ชีเปียออกจากโรงพยาบาล ได้หยุดเรียนชั่วคราวเนื่องจากต้องพักรักษาตัว ผู้เป็นแม่คอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง นี่เป็นครั้งแรกที่ดูห่วงใยด้วยซ้ำ
"แกไปทำอะไรแถวนั้นชีเปีย?" แม่ถาม
"หนูแวะไปทำธุระนิดหน่อยค่ะ"
"ธุระอะไร.."
"คือต้องตามหาเพื่อนที่คณะ เนื่องจากรายงานไม่ครบ หนูกลัวจะเสียคะแนนก็เลยลองไปหาดู"
"คนที่แทงแกมันจงใจปล้นหรือเปล่า คนแถวนั้นมีแต่พวกชนชั้นล่างพวกหาเช้ากินค่ำ"
ตัวเล็กไม่ออกความคิดเห็น และไม่อาจปักใจเชื่อ เพราะกลางวันแสกๆ ใครจะสวมชุดคลุมในอากาศที่ร้อนจัดเตรียมการมาอย่างดีโดยไม่กลัวสะดุดตาผู้พบเห็นได้ยังไง ใจหนึ่งก็เอียงเอนไปทางโดนปองร้าย ถ้าเป็นเพื่อนพี่สาวอย่างพริ้งก็คงไม่น่าจะใช่ เพราะรายนั้นเน้นความสนุกมากกว่าจะฆ่าแกงกันในพื้นโล่งแจ้ง
"คิดอะไรอยู่" แม่ถามย้ำ "เหม่อลอยขนาดนี้"
"หนูดีใจค่ะ"
"โดนแทงเกือบตายเนี่ยนะดีใจ!"
"ไม่ใช่หรอกค่ะ อย่างน้อยวันนี้ก็ได้เ
