ราวกับหัวสมองพร่าเบลอเป็นภาพขาวโพลนเมื่อฟังจบ ดินแดนส่ายหน้าช้าๆ ดวงตากลอกไปมาเหมือนกับจะต่อต้านทุกอย่างที่ได้ยิน เหมยมีชู้อย่างนั้นเหรอ...เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เขาถูกหลอกและโดนสวมเขามานานแค่ไหนกัน จนเรื่องบ้าๆ นี้มันเกิดขึ้น ทำไมเรื่องทุกอย่างถึงกลายเป็นแบบนี้ มันผิดแผกไปจากที่ดินแดนจะคาดคิดไปไกล เขาไม่เคยรู้เลยว่าความเจ็บปวดเจียนตายมันเป็นอย่างไร
จนกระทั่งตอนนี้ เวลานี้ วินาทีนี้
เขาได้ทำร้ายคนคนหนึ่งอย่างแสนสาหัสเพราะความเข้าใจผิดมหันต์ มันไม่มีอะไรที่จะสามารถแก้ไขได้แม้กระทั่งย้อนเวลา ความเสียใจปะปนไหลหลั่งออกมาจากใบหน้าที่เจ็บปวด ดวงตาเลื่อนลอยราวกับสติสัมปชัญญะได้ขาดหายไป เขาจุกที่หน้าอกเหมือนหายใจไม่ออก ไม่สามารถยืนได้ด้วยขาทั้งสอง ชายหนุ่มทรุดลงนั่งกับพื้นพร้อมกับหน่วยน้ำตาที่ค้างอยู่ตรงเบ้า
“ดินแดน”
เขารู้สึกถึงสัมผัสที่อ่อนโยนจากณิชาที่เอาฝ่ามือมาจับที่แขนของเขา ตอนนี้น
