“นายเป็นยังไงบ้าง”
เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นข้างกาย ความมึนเบลอทำให้ชายหนุ่มที่พึ่งได้สติจากยาสลบลุกขึ้นนั่งพรวดและดึงแขนเล็กที่อยู่ไม่ไกลให้เข้ามาหาตัวเอง
ร่างของอีกคนนั่งลงบนเตียงข้างเขา สุ้มเสียงแหบพร่ากับสติที่ยังไม่สมประกอบเอ่ยขึ้น
“เจ้าเอย!”
“เจ้าเอยอะไรของนาย นี่ฉันเอง”
ณิชาดึงแขนออกจากฝ่ามือหนาด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าชื่อแรกที่อีกฝ่ายเรียกออกมาคือชื่อของผู้หญิงคนนั้น ดินแดนกลืนน้ำลายฝืดเคืองลงคอ เขาสะบัดใบหน้าตั้งสติ ตั้งใจมองหน้าคนข้างกายอีกครั้งก็พบว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขาจริงๆ
ไม่ใช่เจ้าเอย...
“พาฉันมาที่ไหน?”
และอีกอย่างที่ดินแดนรู้สึกตัวคือรอบข้างนี้ไม่ใช่ในห้องของเขา ณิชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจะบอกกับร่างสูงว่าต่อไปนี้อะไรหลายๆ อย่างจะเปลี่ยนไป
“ที่นี่เป็นคอนโดฯ ของคุณดนัยที่เช่าทิ้งไว้”
“แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม!!”
“ใจเย็นๆ สิดินแดน คุณดนัยสั่งให้นายอยู
