“ค้าง?”
“อืม พอดีวันนี้บริษัทมีกินเลี้ยงส่งสไตลิสน่ะ ฉันดื่มเยอะเลยไม่อยากขับรถกลับ”
“...”
“คอนโดฯ นายอยู่ใกล้ร้านที่ไป ฉันเลยนึกถึงที่นี่ นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
ใบหน้าของณิชาค่อนข้างแดง บ่งบอกว่าก่อนหน้านี้ดื่มมาเยอะจริงๆ เขาไม่คิดอะไรมาก ทว่าค่อนข้างแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“อืม เข้ามาสิ”
ร่างสูงเบี่ยงตัวให้ณิชาเดินเข้ามาในห้อง เขาปิดประตูลงก่อนจะถามสิ่งที่ข้องใจ
“ปกติเธอไม่ดื่มไม่ใช่เหรอ”
ณิชาชะงักกับคำถามเล็กน้อย
“วันนี้พวกพี่ๆ คะยั้นคะยอน่ะสิ มันเลี่ยงไม่ได้”
ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีชมพูตอบกลับไป ณิชามุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นทันที คนที่เธอเผชิญคือเจ้าเอยที่เส้นผมเปียกชื้นอยู่เล็กน้อย ทั้งคู่มองหน้ากัน เจ้าเอยจำหน้าอีกฝ่ายได้แม่น คนที่เธอขอความช่วยเหลือครั้งที่แล้ว ทว่าก็ถูกเมิน แต่หญิงสาวก็ยังคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าณิชาจะช่วยเธอได้ เพราะอีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูเป็นคนไม่ดีอะไร แต่อาจจะจำเป็น
