03 | หายไป
1014 คำ
ควันสีเทาลอยคละคลุ้งอยู่บนอากาศ ริมฝีปากหยักพ่นควันจากนิโคตินออกอีกครั้งก่อนจะมองไปยังสุดฟ้าไกล สายลมพัดกระทบร่างกายท่ามกลางความเงียบงัน นอกระเบียงภายในคอนโดฯ เดิม แตกต่างคือใครอีกคนไม่อยู่ที่นี่ ดินแดนพร่ำโทรหาเหมยก็เจอเพียงข้อความอัตโนมัติตอบกลับมา เขาขับรถออกไปตามหาเหมยหลังจากณิชากลับไป ชายหนุ่มใช้เวลาตามหาแฟนสาวอยู่ห้าชั่วโมงเต็ม ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งของอีกวัน...เหมยก็ยังไม่กลับมา เขาอยากจะอธิบายให้เธอฟังว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความจริง มันไม่ได้เป็นอย่างในข่าว ตอนนี้ทางค่ายตามหาคนที่ทำเจอแล้วและกำลังรวบรวมหลักฐานให้มากพอที่จะเอาผิด แต่ทว่าตอนนี้ข่าวยังไม่ถูกเผยแพร่ออกไปว่าจับคนทำได้แล้ว เพราะดนัยต้องการให้ได้หลักฐานครบก่อนและจะจัดโต๊ะแถลงข่าวจริงจังทีเดียว ทำให้ตอนนี้เหมยก็ยังไม่รู้ความจริงเหมือนกับนักข่าวและประชาชนทุกคน ดินแดนจึงอยากบอกมันด้วยปากเขาเอง เขาอยากตามหาเหมยให้เจอ ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านของเธอ บ้านของพ่อแม่เธอ หรือบ้านของเพื่อนสนิทเหมยทุกคน ดินแดนไปมาทุกที่ทว่าเหมยไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน เหมยคงโกรธเขามากจนหนีไปในที่ที่ดินแดนไม่รู้...อีกไม่กี่สัปดาห์เราสองคนก็จะแต่งงานกัน ทุกอย่างได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
Rrrr
เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น นัยน์ตาคมตวัดมองหน้าจอก่อนจะกดรับสายอย่างช่วยไม่ได้
(ดีมากที่รับสายฉัน)
ณิชาเอ่ยคำแรกก็ทำให้ดินแดนขยี้ปลายหัวบุหรี่ลงที่เขี่ยสแตนเลส
“มีอะไร”
(พรุ่งนี้บ่ายโมงจัดงานแถลงข่าว เตรียมตัวด้วยนะ)
“อืม”
ดินแดนตอบออกไปแบบส่งๆ เรื่องจะเสื่อมเสียชื่อเสียงเขาไม่ได้แคร์มากนัก เพราะดินแดนรู้อยู่แก่ใจว่าตนไม่ได้ทำและสุดท้ายความจริงก็ต้องกระจ่าง แต่เรื่องที่เขากังวลอยู่ตอนนี้ก็คือเหมยคนเดียว เขาแคร์ความรู้สึกของเธอมากกว่าสิ่งใด
(แล้วตามหาเหมยเจอหรือยัง?)
ณิชาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอกับเหมยก็เป็นนิมิตที่ดีต่อกันมาตลอด
“ยัง”
(เอาไว้ให้ผ่านการแถลงข่าวพรุ่งนี้ไปก่อน ฉันว่าเหมยก็ต้องได้เห็นและรู้ความจริงนั่นแหละ ถึงตอนนี้เธอคงหายโกรธนายเอง)
“ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”
สายตาเรียวคมจ้องมองไปยังขอบฟ้าไกล นอกระเบียงคอนโดมิเดียมสุดหรูของเขาอยู่ชั้นสามสิบ สามารถมองเห็นวิวสวยงามยามกลางคืนของเมืองหลวงได้เต็มตา
(แล้วเรื่องคนทำ นายอยากเจออีกฝ่ายหรือเปล่า?)
ณิชาถามเพราะยังไงดินแดนก็เป็นผู้เสียหาย เผื่อเขาอยากจะเจอคนที่กระทำแบบนี้ต่อเขา
“ไม่ล่ะ เธอจัดการเอามันส่งตำรวจได้เลย”
ณิชาพูดคุยอีกไม่กี่คำก็วางสาย ส่งผลให้ดินแดนอยู่กับตัวเองอีกครั้ง เขาหวังว่าพรุ่งนี้หลังจากแถลงข่าวจบ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติอย่างที่ควรจะเป็น
01.30 น.
เวลาตีหนึ่งควรเป็นเวลาที่พนักงานบริษัทอย่างเธอจะต้องเข้านอนแล้วเพื่อตื่นเช้าไปทำงานในวันพรุ่งนี้ ทว่าเจ้าเอยยังนอนลืมตาแป๋วบนเตียงสีครีมท่ามกลางโคมไฟสลัวที่เปิดทิ้งเอาไว้ เธอนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องของใครบางคน...ใครบางคนที่ว่าก็คือดินแดน ศิลปินในดวงใจของคนตัวเล็กที่ชื่นชอบมานาน เจ้าเอยเป็นแฟนคลับนักร้องหนุ่มตั้งแต่ที่อีกฝ่ายออกผลงานใหม่ๆ ทว่าราวกับชะตาเล่นตลกเพราะเจ้าเอยดันทำงานอยู่ในบริษัทคู่แข่งของดินแดน มันคงจะดีมากๆ หากเธอได้ทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกับเขา แต่ก็เอาเถอะ...เจ้าเอยก็เป็นแค่แฟนคลับธรรมดาทั่วไปที่ชื่นชอบในผลงานอีกฝ่าย และคงจะเถียงไม่ได้ว่าผู้ชายอย่างดินแดนค่อนข้างตรงสเปคของเธอ
อัลบั้มเพลงทุกอัลบั้มที่ดินแดนปล่อยออกมา เจ้าเอยมีสะสมไม่เว้นแม้กระทั่งรูปภาพและโปสเตอร์ ของทุกอย่างจัดเรียงอยู่บนชั้นสะสมข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์ เธอก็เป็นเหมือนแฟนคลับทั่วไป ที่ได้รับรู้ข่าวเสียหายของคนที่ตนเองชอบ ก็ต้องมีความรู้สึกไม่สบายใจกันทั้งนั้น
เจ้าเอยไม่มั่นใจว่านั่นคือเรื่องจริงหรือไม่ เธอไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็น และไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็น เพราะศิลปินทุกคนจะเผยด้านที่อยากให้คนอื่นรู้จักออกสื่ออยู่แล้ว เถียงไม่ได้ว่าเธอหรือแฟนคลับคนอื่นๆ รู้จักดินแดนอย่างถ่องแท้ และเจ้าเอยก็ไม่อยากเบลมเหยื่อ ถ้าหากเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง ดินแดนก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ แต่ถ้าหากเรื่องนั้นเป็นเรื่องใส่ร้าย ดินแดนต้องได้รับความยุติธรรม
ตอนนี้ความจริงเป็นอย่างไรยังไม่มีใครรู้ เจ้าเอยคิดว่าวันพรุ่งนี้คงมีความคืบหน้าเพราะเรื่องนี้เป็นข่าวดังมาก ยังไงเธอก็ต้องยอมรับให้ได้ไม่ว่าความจริงจะออกมาในรูปแบบไหน
ถึงเจ้าเอยจะชื่นชอบดินแดนมากขนาดไหน ทว่าเรื่องนี้ไม่มีใครรู้แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างราเชนหรือใครต่อใคร เจ้าเอยเป็นประเภทแฟนคลับเงาซะมากกว่า คอยซับพอร์ตและเป็นกำลังใจให้คนที่ชื่นชอบอยู่เงียบๆ ในที่ของตัวเอง...
คอยแสดงความยินดีกับความสำเร็จ และความรักที่ดินแดนมีกับแฟนสาวของเขาเสมอมา เท่านี้เจ้าเอยก็พอใจมากแล้ว
- ผู้เขียน
