ดินแดนจดจ้องใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาอยู่ห่างไม่กี่เซนติเมตร สองมือของณิชายกขึ้นมาประคองแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา เธอค่อยๆ โน้มใบหน้าโดยที่ดวงตาเอาแต่มองริมฝีปากของชายหนุ่ม
และวินาทีที่ริมฝีปากของณิชากำลังจะประกบลงมา ดินแดนจับแขนของณิชาและเหวี่ยงให้เธอนอนราบกับเตียงนอนแทน
ชายหนุ่มไม่ขึ้มคร่อมเหมือนที่อีกคนพึ่งทำ แต่ลงจากเตียงยืนเต็มสองขาจนหญิงสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง เธอเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไม?”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอไปมากกว่าเพื่อนร่วมงาน”
“ดินแดน ทำไมนายถึงใจร้ายกับฉันนัก!!”
ณิชาโวยวายลั่น ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับร่างสูงโดยที่ตนเองมีเพียงเสื้อชั้นในปกปิดส่วนบน
เธอไม่อายอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ณิชาต้องการตอนนี้คือคำตอบต่างหาก
“ฉันใจร้ายกับเธอตอนไหน ฉันกำลังให้เกียรติเธออยู่นะณิชา”
“หึ ให้เกียรติเหรอ? โดยที่หักหน้าฉันแบบนี้เนี้ยนะ”
“เธอกลับไปซะ”
แววตาขุ่นเคืองจ้องหน้าอีกฝ่ายเป็นครั้
