หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
11.45 น.
“วันนี้กินไรกันดี”
ราเชนยกแขนบิดขี้เกียจเมื่อเห็นเวลาใกล้พักเที่ยง ร่างสูงเอนพนักพิงเก้าอี้สำนักงานและหันมองเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ราเชนเห็นเจ้าเอยไม่ตอบก็เรียกซ้ำอีกครั้ง
“เจ้าเอย”
“...”
“เจ้าเอย”
“ห...ห่ะ”
คนตัวเล็กสะดุ้งพลางหันมองคนเรียก ราเชนหรี่สายตาจับผิด
“พักนี้เธอเหม่อบ่อยนะ”
“เหรอ โทษที”
เจ้าเอยหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง พลางทบทวนคำพูดของราเชนว่าช่วงนี้เธอใจลอยและไม่มีสมาธิแม้กระทั่งเวลาทำงานนั่นคือเรื่องจริง...
แม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่เรื่องราวที่เธอพบเจอก่อนหน้านั้นยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ช่วงสองสามวันแรกเจ้าเอยนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ แม้กระทั่งเธอฉีกรูปโปสเตอร์ของดินแดนและทิ้งขยะจนหมดก็ไม่สามารถลบเลือนสิ่งเลวทรามที่เขาได้ทำไว้ ผู้ชายคนนั้นได้ทำให้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งเกือบจะพังทะลาย เจ้าเอยต้องปรึกษาแพทย์
