“ขอบคุณครับคุณหมอ” ฐานทัพกล่าวคำขอบคุณแล้วเดินไปส่งคุณหมอที่ประตู เมื่อปิดประตูเรียบร้อยก็หันกลับมามองคนไข้ที่นอนหลับอยู่บนเตียง พวงดอกแก้วหลับไปเพราะฤทธิ์ของยาแก้แพ้
ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง จ้องมองใบหน้าหญิงสาวด้วยความห่วงใย เอื้อมมือออกไปลูบศีรษะเธอ แล้วก้มลงจูบแผ่วเบาที่หน้าผากมน ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากเด็กรับใช้ในบ้าน เขาร้อนใจจนไม่เป็นอันประชุม ต้องยกเลิกกลางคัน แล้วรีบบึ่งรถมาหาเธอทันที เป็นห่วง ห่วงมาก กลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย กลัวยิ่งกว่าการที่เธอจะหนีไปจากเขาเสียอีก
“คุณทัพคะ ป้าให้คนเตรียมเสื้อผ้าของใช้มาให้แล้วนะคะ ว่าแต่คุณทัพจะอยู่ดูแลคุณดอกแก้วจริงๆเหรอคะ ให้ป้าดูแลเธอก็ได้นะคะ”
ป้าทิพกลับไปบ้านอีกครั้งหลังจากที่ฐานทัพมาถึงโรงพยาบาล เพื่อไปเอาเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวของชายหนุ่มมาให้
“ผมจะดูแลดอกแก้วเองครับป้าทิพ” ชายหนุ่มบอกหนักแน่น ป้าทิพจึงไม่ว่าอะไร ผู้สูงวัยเดินเ
