"แพร" เสียงเอ่ยเรียกอยู่ข้างหูทำให้แพรพิมลงัวเงียตื่น พอมองเห็นหน้าจิณณะแล้วเธอก็ลืมตามองเขางง ๆ จิณณะน่าจะรู้ว่าถ้าตอนกลางคืนเราจัดหนักกันเมื่อไหร่เธอจะนอนตื่นสายเพื่อชาร์จแบต เขาจะปลุกเธอทำไมกัน
"มีอะไรคะ"
"ชุดสูทออกงานสีขาวเรียบ ๆ ของพี่อยู่ที่ไหน พี่หาไม่เจอ"
"..." หญิงสาวขยับตัวลุกแล้วก็ไปค้นหาชุดในตู้ Walk-in Closet แล้วนำมายื่นให้เขา
ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันเธอจะไม่รู้เลยว่าจิณณะเป็นคนที่หาอะไรก็ไม่เจอ สิ่งหนึ่งที่เขาเคยชมในตัวเธอก็คือ หาอะไรก็เจอ ถึงแม้วันนี้ความสัมพันธ์เรากำลังมาถึงจุดเปลี่ยน แต่เขาก็ยังหาของไม่เจอแล้วขอให้เธอช่วยเหมือนเดิม
"ขอโทษที่ปลุก แพรไปนอนต่อเถอะ"
เขาเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ส่วนแพรพิมลก็เดินมานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วมองหน้าตัวเอง ผมหยักศกเป็นลอนยาวคลอเคลียดวงหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่แววตาดูอ่อนล้า ไม่มีความสดใสเหมือนเช่นวันวาน
ผู้หญิงตรงหน้าที่เคยว
