[ แพรอยากหย่าอย่างที่พูดหรือเปล่า ]
หลังจากที่ส่งข้อความไป จิณณะก็โทรกลับมาคุยกับเธอทันที...
"ทำไมพี่เจ็ทถึงคิดว่าแพรจะพูดเล่น ๆ ล่ะคะ"
[พี่แค่ไม่คิดว่าคนที่พยายามยื้อทุกอย่างเอาไว้ จะยอมง่าย ๆ เพราะถ้าพี่บอกผู้ใหญ่แล้วพี่จะกลายเป็นคนขอหย่าโดยที่แพรยังไม่ยินดียินยอม]
"แพรยินดียินยอม เพราะแพรแค่คิดว่าแพรพอแล้วจริง ๆ"
[...] จิณณะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ [ก็ดีเหมือนกันครับ ไว้พี่จะให้ทนายติดต่อไป เราต้องหย่ากันให้เสร็จก่อนค่อยบอกผู้ใหญ่ พี่ไม่อยากให้ใครมาคัดค้านความต้องการของเราสองคน]
"ได้ค่ะ"
เธอวางสายจากเขาพร้อมกับความรู้สึกว่างเปล่าในหัว คล้ายกับว่าความเจ็บปวดมันท่วมท้นจนสมองของเธอปฏิเสธว่ามันมีอยู่เพื่อเอาตัวรอดจากการตายเพราะอกหัก
"แม่แพ เพ๊ะหิวววววว"
เสียงเรียกจากลูกเรียกสติของแพรพิมลให้กลับคืนมาสู่ปัจจุบัน
"แม่ขอโทษค่ะลูก แม่จะทำกับข้าวให้นะคะ น้
