เฉินเซียวหลางเดินเข้ามาในห้อง หยิบบันทึกเล่มนั้นมาดู ความรู้สึกหลากหลายถาโถมประดังเข้ามาอย่างท่วมท้น รู้สึกถึงลมหายใจตนติดขัดเมื่อจ้องมองใบหน้าหวานของว่าที่ภรรยา
เขามองสำรวจลี่ชิง นางไม่ได้กรีดร้องโวยวาย กระทืบเท้าหรือขว้างปาข้าวของอย่างที่ควรจะเป็น แต่นางนิ่งเงียบ ซึ่งการนิ่งเงียบเช่นนี้ยิ่งทำให้เขาอ่านความคิดสตรีตรงหน้าไม่ออก
“เชิญคุณชายเฉินนั่งลงก่อน” ท่าทีของลี่ชิงยังสงบ
“เจ้าเปิดกล่องสมบัติส่วนตัวได้แล้ว” เขาไม่มีสิ่งใดจะกล่าว นอกจากพูดเรื่องกล่องสมบัติ ก้อนความรู้สึกแล่นขึ้นมาจุกในลำคอจนทำให้เขาไม่อยากพูดสิ่งใดต่อ
“เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่”
“เรื่องในคืนนั้นรึ” เขาก้มหน้าราวกับนักโทษกำลังถูกสอบสวน
“เรื่องพิษกำหนัด”
“สตรีนามว่าฮวนหลิวผู้เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมวางยาพิษกำหนัดในกาสุรา หวังให้เหวินซูหลับนอนกับนาง”
“แล้วมันเกี่ยวอันใดกับข้าด้วยเล่า เหตุใดข้าจึงต้องให้พวกท่านมาถอนพิษ
