ลี่ชิงเรียกสาวใช้มาสั่งการให้ห้องครัวทำอาหารพิเศษมาเพิ่ม สกุลเฉินมีแขก (ไม่ได้รับเชิญ) คือแม่ทัพเหวินซูมาเยือนถึงถิ่น ถึงเวลารับประทานอาหารเย็นพอดี เหวินซูช่างมาได้เวลายิ่งนัก
อาหารหลายอย่างถูกยกมาวางเต็มโต๊ะ มีขาหมูน้ำแดงที่ลี่ชิงทำไว้ตั้งแต่ยามเหม่ากำลังนุ่มเปื่อยได้ที่ ผัดผักรวม แกงเขียวหวาน ปอเปี๊ยะสดเนื้อปู ไก่ตุ๋นเยื่อไผ่ และเครื่องเคียงเป็นผักดองอีกสองสามชนิด อาหารทุกชนิดล้วนส่งกลิ่นหอมจนน้ำลายสอ
“เชิญท่านแม่ทัพทานข้าวด้วยกันก่อน” ลี่ชิงเชิญเหวินซูทานอาหาร
“ขอบใจเจ้ามาก” เหวินซูหันไปทำสายตาหวานเชื่อมใส่ลี่ชิง
“นี่ของโปรดเจ้า” เฉินเซียวหลางคีบไก๋ตุ๋นให้ลี่ชิง เป็นการแทรกกลางสายตาหวานเชื่อมของเหวินซูที่มัวแต่มองลี่ชิงจนแทบไม่แตะต้องอาหาร
ลี่ชิงตักขาหมูน้ำแดงให้เหวินซู และตักให้เฉินเซียวหลางเช่นกัน นางพุ้ยข้าวกินอย่างอารมณ์ดี มือเรียวใช้ช้อนตักน้ำแกงไก่ตุ๋นให้บุรุษทั้งสอง บริการคน
