อ้อนรักเจ้าลูกหมู

บทที่ 2 สามี

วิญญาณสาวใหญ่สมหญิง บุญเมตตา สาวโสดวัยหมดเมนส์ผู้ยังใช้คำนำหน้าว่านางสาว ตื่นขึ้นมาในร่างสาวน้อยนามว่าลี่ชิง

ลี่ชิงวิญญาณออกจากร่าง เรียกง่าย ๆ คือตายแล้ว นางเสียเลือดมากเกินไปจากการคลอดทารกแฝด

สวรรค์สร้างหรือนรกส่ง เยว่เหล่าจึงถีบวิญญาณสมหญิงเข้ามาในร่างเด็กสาวผู้กำลังแหกขาคลอดลูก กว่าเจ้าเด็กอ้วนสองคนจะหลุดออกมาจากท้องได้ เล่นเอาวิญญาณสาวใหญ่ถึงกับหมดเรี่ยวแรง

ลี่ชิงสมหญิงรู้สึกสำนึกพระคุณแม่ขึ้นมาทันที

คลอดลูกมันทำไมยากลำบากอย่างนี้ ยิ่งมีเจ้าก้อนแป้งสองก้อนในท้องยิ่งลำบากลำบนเข้าไปอีก เกิดใหม่อีกทีก็ได้แหกขาคลอดเลย ทั้งที่ไม่ได้ผ่านขั้นตอนหฤหรรษ์ถูกเสกเด็กเข้าท้อง จะสนุกเสียวซาบซ่านเพียงใดก็ยังไม่เคยสัมผัส

เยว่เหล่ารังแกข้า!

ฟื้นมาปุบปับได้รับความรู้สึกเจ็บปวดทรมานในการคลอดทันที

ฮึ! สาแก่ใจท่านแล้วกระมังผู้เฒ่าจันทรา

บนเตียงกว้างในห้องนอนตกแต่งอย่างเรียบง่าย เครื่องเรือนมีราคาปานกลาง มุ้งหมอน ผ้าปูเตียงเนื้อดี เสียงอุแว๊ ๆ ๆ อะแง๊ ๆ ๆ ๆ ๆ ดังรบกวนโสตประสาทให้ต้องตื่นขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจนัก

บนเตียงกว้างวิญญาณสาวใหญ่ในร่างสาวน้อยรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงเด็กร้อง ลี่ชิงคนใหม่ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก รู้สึกปวดหน่วงตรงปากช่องคลอด ปากแผลยังปวดหนึบจนชา เสียงเด็กร้องไห้จ้ายังดังเข้าหูมาเป็นระยะ

มือเรียวคว้าสะเปะสะปะไปด้านข้าง รู้สึกถึงหมอนรองนอนแข็งโป๊ก

'นี่มันหมอนอะไรกัน หมอนคนโบราณทำไมมันแข็งอย่างนี้' สมหญิงในร่างลี่ชิงได้แต่บ่นในใจ

พลันจมูกได้กลิ่นหอมละมุน กลิ่นหอมชวนให้สบายใจ กลิ่นหอมบอกไม่ถูกมันเป็นกลิ่นที่ผสมปนเปกับผิวเนื้อเรือนกายคน กลิ่นหอมเย็นเคล้ากลิ่นบางอย่างที่นางไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน กลิ่นนุ่มชวนหลงใหล ชวนเคลิบเคลิ้มอย่างประหลาด

นางซุกจมูกลงสูดดมกลิ่นหอมติดผ้านี้อย่างเต็มปอด ยิ่งดมยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย ที่ไหล่รู้สึกถึงความอุ่นซ่านประคองกอด นี่มันอะไรกัน จมูกโด่งรั้นยังซุกไซ้สูดดมกลิ่นหอมทั้งที่ตายังลืมไม่ขึ้น

"ชอบกลิ่นพี่มากหรืออย่างไร" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา

"ว๊าย ...ทะ ท่าน"

คุณป้าสมหญิงตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อพบว่าสิ่งที่นอนหนุนอยู่นั้นคือท่อนแขนของบุรุษ สายตากวาดมองทั่วเรือนร่างแข็งแกร่งหนั่นแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน เรือนกายกำยำล่ำสัน แววตาเจ้าเล่ห์อย่างบัณฑิตผู้มีภูมิ ใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจ ปากหยักสีระเรื่อชวนจูบจุมพิต ผิวเนียนละเอียดคร้ามแดดเล็กน้อย

"เหตุใดจึงมองสามีเช่นนี้ชิงเอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้วรึ เจ็บแผลหรือไม่"

"จะ เจ็บ เจ้าค่ะ" สาวน้อยกลอกตาไปมาอย่างระแวดระวัง

"ให้พี่ดูแผลหน่อยได้หรือไม่" หน้าหล่อคมหันมาถาม กอดนางไว้ในวงแขน

"ห๊า...ดูแผลตรงไหนกัน" ในใจนางกระตุกวูบ อะไรกันนอกจากฟื้นมาในร่างแหกขาคลอดแล้วยังต้องมาแหกขาให้ผู้ชายดูน้องสาวอีกเหรอ เกินไปแล้วนะเยว่เหล่า เกินไปแล้ว

"ไม่ได้ ข้าอาย"

"อายอันใดกัน จำไม่ได้รึว่าก่อนเรามีบุตร เจ้าชอบให้พี่ชิมตรงนั้น" เขาพูดเสียงกระเส่าลามก

ตอนนี้แก้มใสแดงแปร๊ดลามไปถึงใบหู ได้แต่ซุกหน้าเข้าหาฝ่ามือของตนเอง

"หยุดพูดนะ ห้ามพูดเช่นนี้"

"เราเป็นสามีภรรยากันอายอันใด พี่เห็นหมดแล้ว ตกลงให้พี่ดูได้หรือไม่"

"ไม่ได้ ยังไม่ได้ มันยังไม่สวย" ลี่ชิงสมหญิงนึกถึงสภาพน้องสาวผ่านสมรภูมิการคลอดมาหมาดๆ จะให้ผู้ชายมาแหกดูได้ยังไง ตั้งแต่ฟื้นมายังไม่ทันได้สำรวจของตัวเองเลย

"สวยหมายถึงงามอย่างนั้นรึ เจ้างามเสมอสำหรับพี่" เสียงทุ้มเอ่ยปลอบประโลม

"ท่านช่วยเลิกกอดข้าประเดี๋ยวเถิด ไปเอาเจ้าก้อนซาลาเปาสองก้อนมากินนมข้าด้วย"

"เจ้าเรียกบุตรของเราว่าอย่างไรนะ"

"เจ้าก้อนซาลาเปา"

"มารดาช่างใจร้าย ใยไม่เรียกว่าบุตรชายบุตรสาวเล่า"

"เอ่อ...ความหมายเดียวกัน" สมหญิงตอนนี้ทำหน้าไม่ถูก ตื่นมาก็มีลูกเลย ให้ผูกพันกับก้อนแป้งยักษ์สองก้อนที่เพิ่งหลุดออกมาจากรูน้องสาวกะทันหันขนาดนี้ โทษนะยังไม่ได้ทำใจ

ร่างแกร่งคลายวงแขน เดินไปที่เตียงทารก อุ้มก้อนแป้งยักษ์มาส่งให้นางทีละก้อน เด็กชายเด็กหญิงน้อยอ้าปากหิวนม ร้องไห้กระจองอแงแผดเสียงลั่น

"ให้พี่ช่วยเจ้าเถิดฮูหยิน"

สามีสุดหล่อเดินเข้ามาหา ช่วยกระตุกสาบเสื้อเผยให้เห็นเต้านมอวบตึงพ้นออกจากเสื้อนาง มือหนาประคองบุตรทั้งสองเข้าหาเต้านม ช่วยจัดท่าทางซ้ำยังช่วยประคองจับเต้านมของนางใส่ปากน้อยที่กำลังทำปากจุ๊บจั๊บอยากดื่มนมมารดา

สายตาคมมองนางอย่างเสน่หาปนแววตาภาคภูมิใจ นั่งมองภรรยาให้นมบุตรด้วยแววตาตื้นตัน

วิญญาณสาวใหญ่ได้แต่ร้องประท้วงเยว่เหล่า ตอนนี้นางกำลังอวดทรวงอกใหญ่อร่ามตา ให้นมบุตรต่อหน้าสามี แก้มร้อนผ่าวแดงก่ำจนเปลี่ยนเป็นสีแทบดำคล้ำ

ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 48 ปีไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนได้เห็นหน้าอกมาก่อน นี่อะไรทั้งช่วยจับเต้า ทั้งช่วยจัดท่า

วิญญาณสมหญิงมองเด็กน้อยดื่มนมจากเต้า น้ำตาใสไหลรินหลั่งออกมาเองโดยไม่อาจควบคุมได้

"ฮือๆๆๆๆๆๆ" นางร้องไห้โฮออกมาอย่างดัง

"เป็นอะไรไปฮูหยิน เจ็บเต้านมรึ" สามีได้แต่กลอกตาไปมา ทำหน้าเลิ่กลั่ก ทำตัวไม่ถูก

"ข้า...ข้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ฮือ ๆ ๆ ๆ ดีใจ ปลื้มใจได้เป็นแม่คนแล้ว ลูกของเราช่างน่ารัก ท่านก็น่ารัก น่ารักไปหมดเลย ฮือ ๆ"

สามีหนุ่มหล่อได้แต่ยิ้มขำภรรยา เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้แม่ลูกอ่อน เข้าใจไปเองตามท่านหมอบอกว่าภรรยาอาจอารมณ์ไม่คงที่หลังคลอดบุตร....ใครจะไปนึกว่าในร่างนี้มันคือวิญญาณคุณป้าวัยหมดเมนส์กำลังตื้นตันที่ตัวเองได้เกิดใหม่พร้อมมีลูกทันที

สามีก็หล่อเหลาแสนดีออกปานนี้

มันโชคสองชั้นยิ่งกว่าป๊อกเก้าเด้งกินรอบวง