“ถ้าน้องเอื้อไม่ต้องการแม่คนนี้เมื่อไหร่ ฉันคงไปแน่” เธอสบตาเขา ขณะยิ้มขื่น” นางบำเรออย่างฉัน ไม่อยากอยู่เกะกะลูกตาคุณกับภรรยาของคุณหรอกค่ะ บางทีถ้าฉันหายไปจากชีวิตคุณจริงๆ คุณคงมีความสุขไม่ต้องทนเห็นคนที่คุณเกลียดลอยหน้าอยู่ใกล้ๆ”
“มันแน่อยู่แล้ว ใครจะอยากอยู่กับคนที่ตัวเองเกลียด” เขาประชดกลับ นึกโมโหที่เธอทำท่าไร้เยื่อใยกับเขา
ใบหน้างามเผือดสีลงเล็กน้อย ริมฝีปากอิ่มแย้มกว้างขึ้น ดวงตาแห้งผากซ่อนรอยเจ็บช้ำไม่มิด
“ขอบคุณที่ไม่โกหกฉัน ขอบคุณที่บอกให้ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน ตั้งแต่เกิดมาฉันเพิ่งได้รับความเกลียดจากคุณเป็นคนแรก”
เธอทอดเสียงเรียบเย็น ปลดปลงทุกสิ่งในใจลง เมื่อได้รับคำตอบจากใจตัวเองแล้ว ว่าควรทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตที่เหลือ ใบหน้างามหันไปมองลูกชายตัวน้อยแต้มรอยยิ้มเศร้าบนใบหน้า
“ฉันเคยคิดว่าถ้าไม่มีฉัน ลูกคงอยู่ไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ถึงไม่มีแม่คนนี้ลูกก็อยู่ได้ แก
